Μεγαλές εταιρείες ορκωτών εισπράττουν παχυλότατες αμοιβές για να κατασκευάσουν επιχειρηματικά σχέδια που οδηγούν τις «κολασμένες» εταιρίες στο παράδεισο της επιβίωσης.
Ορκωτοί λογιστές, συμβουλευτικά παρακλάδια ελεγκτικών, δικηγόροι, λογιστές, σύμβουλοι επιχειρήσεων και φυσικά τραπεζικά στελέχη έχουν επιδοθεί τα τελευταία σε έναν αγώνα δρόμου να εξυγιάνουν προβληματικές επιχειρήσεις.
Τις εξυγιαίνουν όμως;
Η απάντηση μάλλον είναι αρνητική καθώς αν κάποιος αναλογιστεί πόσες επιχειρήσεις έγινε προσπάθεια να εξυγιανθούν και ποιες εξ αυτών σήμερα υπάρχουν ή ανέκαμψαν ουσιαστικά μάλλον θα διαπιστώσει ότι μετρώνται στα δάχτυλα ενός χεριού, άντε και κάτι παραπάνω.
Το βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχει κανένας φορέας που να μετρά την αποτελεσματικότητα αλλά και το κόστος των αναδιαρθρώσεων.
Έτσι όλα γίνονται στου Κασίδη το κεφάλι.
Αν κάποιος ανατρέξει στα επιχειρηματικά σχέδια τα περίφημα business plans που κατατέθηκαν τα τελευταία χρόνια στα δικαστήρια και κρίθηκαν βιώσιμα δεν έχει παρά να διαπιστώσει ότι η συντριπτική πλειοψηφία τους είχε αξία ίσως και λιγότερη από ένα τόπι χαρτί υγείας.
Κι όμως αυτά τα σχέδια τα είχαν αρκετές φορές υπογράψει έγκριτοι λογιστές, ορκωτοί ή σύμβουλοι επιχειρήσεων.
Αν κάποιος ανατρέξει σε αποτιμήσεις που έχουν γίνει σε περιπτώσεις αναδιαρθρώσεων θα διαπιστώσει ότι αμέσως μετά την κατάθεσή τους και χρήση τους δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα.
Κι όμως αυτή η βιομηχανία ανθεί.
Τα συμβουλευτικά τμήματα των μεγάλων εταιριών ορκωτών εισπράττουν παχυλότατες αμοιβές να κατασκευάσουν επιχειρηματικά σχέδια μακράς πνοής που οδηγούν τις «κολασμένες» εταιρίες στο παράδεισο της επιβίωσης. Αναλαμβάνουν ρόλο CRO (Chief Restructuring Officer) υποτίθεται για να ελέγξουν τη ροή του χρήματος προβληματικών εταιριών επειδή οι μέτοχοί τους κατά τις τράπεζες είναι «απατεώνες» αλλά την ίδια στιγμή δεν ελέγχονται από πουθενά οι ίδιοι οι CRO που μπορεί να κάνουν και αίσχη.
Από το μεγάλο πάρτι δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι εξειδικευμένοι αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις παντελώς ανειδίκευτοι δικηγόροι που αναλαμβάνουν το περιτύλιγμα ώστε τα δικαστήρια να πουν το πολυπόθητο (ουδέποτε για τους μετόχους των επιχειρήσεων) ναι στις αναδιαρθρώσεις.
Από που ξεκινούν όμως οι αναδιαρθρώσεις; Από το σφίξιμο μιας εταιρίας από τις τράπεζες. Πότε συμβαίνει αυτό; Απάντηση δεν υπάρχει. Γιατί και εδώ κανόνες δεν υπάρχουν.
Όπως δεν υπάρχουν και στα όρια χρηματοδότησης καθώς το σύστημα είναι υποκειμενικό ώστε να υπάρχει πάντα μια καλή δικαιολογία για θαλασσοδάνειο. Βέβαια όταν μια επιχείρηση λαμβάνει τα «θαλασσοδάνεια» ο επιχειρηματίας είναι καλός αλλά λίγο μετά ρίχνεται στην πυρά ως απατεώνας ή ως παντελώς ανίκανος.
Ακόμα και αυτό βέβαια θα μπορούσε να δικαιολογηθεί γιατί υπάρχει πάντα η λογική στη νίκη όλοι μαζί και στην ήττα ψάχνουμε τον ένα και μοναδικό φταίχτη. Μπορούν όμως να δικαιολογηθούν άλλα φαινόμενα;
Η αγορά βοά για επιχειρήσεις που έκλεισαν ή μπήκαν σε βίαιη αναδιάρθρωση επειδή δεν συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις.
Για παράδειγμα είναι λογικό να παίρνουν από μια ειδική διαχείριση ολίγες χιλιάδες ευρώ οι δανείστριες τράπεζες όταν θα έπαιρναν περισσότερα από τους τόκους των κουρεμένων δανείων αν αποφάσιζαν να δώσουν ανάσα και να συζητήσουν ένα επιχειρηματικό σχέδιο έστω και στα μέτρα των ιδιοκτητών;
Ποιος απολογήθηκε ποτέ για τέτοια φαινόμενα;
Είναι λογικό μια εταιρία να έχει υποψήφιους επενδυτές και την ίδια στιγμή να κλείνουν συνεχώς οι στρόφιγγες από τράπεζες οι οποίες υποτίθεται ότι έχουν ως στόχο να σώσουν τα κεφάλαιά τους; Προφανώς και δεν είναι λογικό αλλά φαίνεται ότι συμβαίνει.
Είναι λογικό να βγαίνουν διαταγές πληρωμής εναντίον μετόχων για δάνεια που δεν έχουν υπογράψει ή όταν υπάρχει δικαστική προστασία από πιστωτές; Άραγε τέτοιου φαινόμενα παραπέμπουν η όχι σε μαφιόζικες πρακτικές;
Είναι λογικό να αντιμετωπίζονται «με στοργή» επιχειρηματίες που αποδεδειγμένα έχουν καταστρέψει τις εταιρίες και την ίδια στιγμή να εξαπολύονται απηνείς διωγμοί κατά επιχειρηματιών που απλά δεν κατάφεραν επειδή πήραν ρίσκο ή τους ήλθε ο ουρανός στο κεφάλι λόγω της βαθιάς και μακρόχρονης οικονομικής κρίσης;
Είναι λογικό να αντιμετωπίζονται επιχειρήσεις ανάλογα με το πόσο «βαρύ» είναι το όνομα των μετόχων τους και όχι με κριτήρια βιωσιμότητας και πιστοληπτικής ικανότητας; Είναι λογικό να εμπλέκονται σύμβουλοι επιχειρήσεων σε προσπάθειες εταιριών να ανανεώσουν τα δάνειά τους ή να αυξήσουν τα όρια και να εισπράττουν αμοιβές που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν; Ποια είναι αυτά τα τραπεζικά στελέχη που πείθονται από τους συμβούλους και όχι τους επιχειρηματίες;
Κι όμως όλα αυτά συμβαίνουν στο μικρό χωριό που λέγεται Ελλάδα. Και δικαιολογούν το γεγονός ότι οι επιδόσεις των τραπεζών στο μέτωπο της εξυγίανσης και της αναδιάρθρωσης των προβληματικών δανείων είναι τραγικές.
Και γίνονται ακόμα τραγικότερες αν κάποιος αναλογιστεί ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι έγιναν μέσω αυτής της φαρσοκωμωδίας των αναδιαρθρώσεων αρκετά πλουσιότεροι. Αλήθεια οι διοικήσεις των τραπεζών γνωρίζουν τι κάνουν μεσαία και ανώτερα στελέχη στις αναδιαρθρώσεις επιχειρήσεων που τους έχουν εκχωρήσει πλην σπανίων περιπτώσεων εν λευκώ;
Έχουν μετρήσει άραγε την αποτελεσματικότητα των στελεχών τους αλλά και τα κόστη που υποβάλλουν τις τράπεζες με ενδιάμεσες χρηματοδοτήσεις, μετοχοποιήσεις σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα;
Ή απλά αρκούνται σε ενημέρωση;
Τελικά όλοι αυτοί που εμπλέκονται στη φάμπρικα των αναδιαρθρώσεων και είναι κρυμμένοι μόνιμα στα πολυτελή τους γραφεία, κάνοντας μόνο διαρροές όταν εξυπηρετούνται είναι άγιοι γιατί προσπαθούν να σώσουν με την καλή τους την καρδιά τις επιχειρήσεις αλλά δεν τα καταφέρνουν ή στο όνομα των προσωπικών τους επιδιώξουν έχουν βαφτίσει πρακτικές που προσμοιάζουν στη σικελική μαφία προσπάθειες εξυγίανσης; Μένει να αποδειχτεί …
Νίκος Καρούτζος
nkaroutzos@gmail.com
www.bankingnews.gr
Τις εξυγιαίνουν όμως;
Η απάντηση μάλλον είναι αρνητική καθώς αν κάποιος αναλογιστεί πόσες επιχειρήσεις έγινε προσπάθεια να εξυγιανθούν και ποιες εξ αυτών σήμερα υπάρχουν ή ανέκαμψαν ουσιαστικά μάλλον θα διαπιστώσει ότι μετρώνται στα δάχτυλα ενός χεριού, άντε και κάτι παραπάνω.
Το βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχει κανένας φορέας που να μετρά την αποτελεσματικότητα αλλά και το κόστος των αναδιαρθρώσεων.
Έτσι όλα γίνονται στου Κασίδη το κεφάλι.
Αν κάποιος ανατρέξει στα επιχειρηματικά σχέδια τα περίφημα business plans που κατατέθηκαν τα τελευταία χρόνια στα δικαστήρια και κρίθηκαν βιώσιμα δεν έχει παρά να διαπιστώσει ότι η συντριπτική πλειοψηφία τους είχε αξία ίσως και λιγότερη από ένα τόπι χαρτί υγείας.
Κι όμως αυτά τα σχέδια τα είχαν αρκετές φορές υπογράψει έγκριτοι λογιστές, ορκωτοί ή σύμβουλοι επιχειρήσεων.
Αν κάποιος ανατρέξει σε αποτιμήσεις που έχουν γίνει σε περιπτώσεις αναδιαρθρώσεων θα διαπιστώσει ότι αμέσως μετά την κατάθεσή τους και χρήση τους δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα.
Κι όμως αυτή η βιομηχανία ανθεί.
Τα συμβουλευτικά τμήματα των μεγάλων εταιριών ορκωτών εισπράττουν παχυλότατες αμοιβές να κατασκευάσουν επιχειρηματικά σχέδια μακράς πνοής που οδηγούν τις «κολασμένες» εταιρίες στο παράδεισο της επιβίωσης. Αναλαμβάνουν ρόλο CRO (Chief Restructuring Officer) υποτίθεται για να ελέγξουν τη ροή του χρήματος προβληματικών εταιριών επειδή οι μέτοχοί τους κατά τις τράπεζες είναι «απατεώνες» αλλά την ίδια στιγμή δεν ελέγχονται από πουθενά οι ίδιοι οι CRO που μπορεί να κάνουν και αίσχη.
Από το μεγάλο πάρτι δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι εξειδικευμένοι αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις παντελώς ανειδίκευτοι δικηγόροι που αναλαμβάνουν το περιτύλιγμα ώστε τα δικαστήρια να πουν το πολυπόθητο (ουδέποτε για τους μετόχους των επιχειρήσεων) ναι στις αναδιαρθρώσεις.
Από που ξεκινούν όμως οι αναδιαρθρώσεις; Από το σφίξιμο μιας εταιρίας από τις τράπεζες. Πότε συμβαίνει αυτό; Απάντηση δεν υπάρχει. Γιατί και εδώ κανόνες δεν υπάρχουν.
Όπως δεν υπάρχουν και στα όρια χρηματοδότησης καθώς το σύστημα είναι υποκειμενικό ώστε να υπάρχει πάντα μια καλή δικαιολογία για θαλασσοδάνειο. Βέβαια όταν μια επιχείρηση λαμβάνει τα «θαλασσοδάνεια» ο επιχειρηματίας είναι καλός αλλά λίγο μετά ρίχνεται στην πυρά ως απατεώνας ή ως παντελώς ανίκανος.
Ακόμα και αυτό βέβαια θα μπορούσε να δικαιολογηθεί γιατί υπάρχει πάντα η λογική στη νίκη όλοι μαζί και στην ήττα ψάχνουμε τον ένα και μοναδικό φταίχτη. Μπορούν όμως να δικαιολογηθούν άλλα φαινόμενα;
Η αγορά βοά για επιχειρήσεις που έκλεισαν ή μπήκαν σε βίαιη αναδιάρθρωση επειδή δεν συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις.
Για παράδειγμα είναι λογικό να παίρνουν από μια ειδική διαχείριση ολίγες χιλιάδες ευρώ οι δανείστριες τράπεζες όταν θα έπαιρναν περισσότερα από τους τόκους των κουρεμένων δανείων αν αποφάσιζαν να δώσουν ανάσα και να συζητήσουν ένα επιχειρηματικό σχέδιο έστω και στα μέτρα των ιδιοκτητών;
Ποιος απολογήθηκε ποτέ για τέτοια φαινόμενα;
Είναι λογικό μια εταιρία να έχει υποψήφιους επενδυτές και την ίδια στιγμή να κλείνουν συνεχώς οι στρόφιγγες από τράπεζες οι οποίες υποτίθεται ότι έχουν ως στόχο να σώσουν τα κεφάλαιά τους; Προφανώς και δεν είναι λογικό αλλά φαίνεται ότι συμβαίνει.
Είναι λογικό να βγαίνουν διαταγές πληρωμής εναντίον μετόχων για δάνεια που δεν έχουν υπογράψει ή όταν υπάρχει δικαστική προστασία από πιστωτές; Άραγε τέτοιου φαινόμενα παραπέμπουν η όχι σε μαφιόζικες πρακτικές;
Είναι λογικό να αντιμετωπίζονται «με στοργή» επιχειρηματίες που αποδεδειγμένα έχουν καταστρέψει τις εταιρίες και την ίδια στιγμή να εξαπολύονται απηνείς διωγμοί κατά επιχειρηματιών που απλά δεν κατάφεραν επειδή πήραν ρίσκο ή τους ήλθε ο ουρανός στο κεφάλι λόγω της βαθιάς και μακρόχρονης οικονομικής κρίσης;
Είναι λογικό να αντιμετωπίζονται επιχειρήσεις ανάλογα με το πόσο «βαρύ» είναι το όνομα των μετόχων τους και όχι με κριτήρια βιωσιμότητας και πιστοληπτικής ικανότητας; Είναι λογικό να εμπλέκονται σύμβουλοι επιχειρήσεων σε προσπάθειες εταιριών να ανανεώσουν τα δάνειά τους ή να αυξήσουν τα όρια και να εισπράττουν αμοιβές που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν; Ποια είναι αυτά τα τραπεζικά στελέχη που πείθονται από τους συμβούλους και όχι τους επιχειρηματίες;
Κι όμως όλα αυτά συμβαίνουν στο μικρό χωριό που λέγεται Ελλάδα. Και δικαιολογούν το γεγονός ότι οι επιδόσεις των τραπεζών στο μέτωπο της εξυγίανσης και της αναδιάρθρωσης των προβληματικών δανείων είναι τραγικές.
Και γίνονται ακόμα τραγικότερες αν κάποιος αναλογιστεί ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι έγιναν μέσω αυτής της φαρσοκωμωδίας των αναδιαρθρώσεων αρκετά πλουσιότεροι. Αλήθεια οι διοικήσεις των τραπεζών γνωρίζουν τι κάνουν μεσαία και ανώτερα στελέχη στις αναδιαρθρώσεις επιχειρήσεων που τους έχουν εκχωρήσει πλην σπανίων περιπτώσεων εν λευκώ;
Έχουν μετρήσει άραγε την αποτελεσματικότητα των στελεχών τους αλλά και τα κόστη που υποβάλλουν τις τράπεζες με ενδιάμεσες χρηματοδοτήσεις, μετοχοποιήσεις σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα;
Ή απλά αρκούνται σε ενημέρωση;
Τελικά όλοι αυτοί που εμπλέκονται στη φάμπρικα των αναδιαρθρώσεων και είναι κρυμμένοι μόνιμα στα πολυτελή τους γραφεία, κάνοντας μόνο διαρροές όταν εξυπηρετούνται είναι άγιοι γιατί προσπαθούν να σώσουν με την καλή τους την καρδιά τις επιχειρήσεις αλλά δεν τα καταφέρνουν ή στο όνομα των προσωπικών τους επιδιώξουν έχουν βαφτίσει πρακτικές που προσμοιάζουν στη σικελική μαφία προσπάθειες εξυγίανσης; Μένει να αποδειχτεί …
Νίκος Καρούτζος
nkaroutzos@gmail.com
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών