Οι πειρασμοί της παντοδυναμίας για τον Ιησού και η εκτύπωση χρηματος στο συγχρονο καπιταλισμό
Η Βίβλος αφηγείται πώς το Άγιο Πνεύμα οδήγησε τον Ιησού στην έρημο για να δοκιμαστεί από τον Εωσφόρο.
Όταν αυτός εμφανίστηκε και ζήτησε πρώτα ο Ιησούς να μετατρέψει τις πέτρες σε ψωμί. (Στην πραγματικότητα.... ο Mises επέκρινε τον κεϋνσιανισμό, επισημαίνοντας, «οι πέτρες δεν γίνονται ψωμί»).
Ο Ιησούς αρνήθηκε και τότε ο Εωσφόρο προκάλεσε τον Ιησού να πέσει από την κορυφή του ναού στην ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ, ισχυριζόμενος ότι οι άγγελοι θα τον έπιαναν. Και πάλι, ο Ιησούς αρνήθηκε.
Όμως ο διάβολος δεν πτοήθηκε.
Στο Κατά Ματθαίον 4:8–11, λέει: Και πάλι, ο διάβολος τον πήγε σε ένα πολύ ψηλό βουνό και Του έδειξε όλα τα βασίλεια του κόσμου και το μεγαλείο τους.
Και εκείνος του είπε: «Θα σου τα δώσω όλα αυτά, αν πέσεις κάτω και με προσκυνήσεις».
Τότε ο Ιησούς του είπε: «Φύγε, Εωσφόρε!
Διότι είναι γραμμένο: Λατρεύετε τον Κύριο τον Θεό σας και μόνο Αυτόν λατρεύετε».
Τότε ο Εωσφόρος τον παράτησε, και ήρθαν άγγελοι και άρχισαν να τον υπηρετούν».
Ο τελευταίος πειρασμός είναι ιδιαίτερα σημαντικός.
Ο Εωσφόρος υπόσχεται στον Ιησού «όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη λαμπρότητά τους», δηλαδή όλη τη δύναμη και τον πλούτο που υπάρχει.
Ο Ιησούς αντιστάθηκε και σε αυτόν τον πειρασμό.
Ωστόσο, οι άνθρωποι, στην ατέλεια της φύσης τους, συχνά και πολύ εύκολα αποτυγχάνουν να αντισταθούν σε παρόμοιους πειρασμούς.
Για παράδειγμα, οι κυβερνώντες και οι κυβερνώμενοι στον δυτικό κόσμο έχουν υποκύψει εδώ και πολύ καιρό σε έναν ιδιαίτερα δαιμονικό πειρασμό: την αντικατάσταση του χρήματος από εμπορεύματα (ή πολύτιμων μετάλλων) με χρήματα που έχουν εκδοθεί από το κράτος, χωρίς υποστήριξη, γνωστό ως fiat χρήμα.
Κατά μία έννοια, έχουν παρασυρθεί από τη δελεαστική προοπτική να εξασφαλίσουν «όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη λαμπρότητά τους», δηλαδή την ισχύ να αυξάνουν την ποσότητα των χρημάτων αυθαίρετα και σε απεριόριστα ποσά ανά πάσα στιγμή, επισήμανε ο Thorsten Polleit σε άρθρο του στο Mises Institute.
Ο πειρασμός για κεντρικό έλεγχο της οικονομίας ήταν ακαταμάχητος.
Η μετάβαση από το χρυσό σε χρήμα fiat έγινε στα βάθη της Ιστορίας.
Πολλοί άνθρωποι πιθανότατα δεν θυμούνται πλέον τις 15 Αυγούστου 1971, όταν ανακοινώθηκε το τέλος του νομισματικού συστήματος που στηρίζεται σε χρυσό.
Εκείνη την ημέρα, η αμερικανική κυβέρνηση υπό τον Πρόεδρο Ritchard Nixon (1913-1994) δήλωσε ότι το δολάριο δεν θα μπορούσε πλέον να εξαργυρωθεί σε χρυσό.
Και, με το τέλος της υποστήριξης του δολαρίου από το χρυσό, δημιουργήθηκε ουσιαστικά ένα παγκόσμιο σύστημα χρημάτων fiat, ένα σύστημα στο οποίο όλα τα κύρια νομίσματα... παράγονται κυριολεκτικά «από αέρα».
Αλλά γιατί προέκυψε η απομάκρυνση από τα εμπορεύματα ή τα νομίσματα με χρυσό;
Οι ΗΠΑ έκαναν αυτό το βήμα για να αποφύγουν την επικείμενη κρίση αφερεγγυότητας για την οικονομία τους.
Το ποσό των δολαρίων ΗΠΑ που είχε εκδώσει όλα αυτά τα χρόνια υπερέβαινε κατά πολύ το ποσό του χρυσού που είχε το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ στα θησαυροφυλάκια του, και το οποίο ήταν εξαργυρώσιμο στα 35 δολάρια ΗΠΑ ανά ουγγιά (31,10 γραμμάρια) φυσικού χρυσού.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όλο και περισσότερες χώρες με αποθεματικά σε δολάρια άρχισαν να μετατρέπουν τα αποθέματα των δολαρίων τους σε φυσικό χρυσό στην Federal Reserve Bank στη Νέα Υόρκη.
Έγινε προφανές στην κυβέρνηση Nixon ότι αργά ή γρήγορα οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν πλέον να εξαργυρώσουν πλήρως τα δολάρια σε χρυσό.
Για να αποφύγουν την αφερεγγυότητα, οι Αμερικανοί απλώς ανέστειλαν τη μετατρεψιμότητα σε χρυσό του δολαρίου ΗΠΑ «προσωρινά».
Στην πραγματικότητα, η πραγματική αναστολή της δυνατότητας εξαργύρωσης του χρυσού του δολαρίου ταίριαζε στους σχεδιασμούς από τους πολιτικούς ηγέτες.
Τέλος, το κράτος είχε επιτύχει τον έλεγχο της προσφοράς χρήματος όπως ποτέ άλλοτε.
To 80% των δολαρίων τυπώθηκαν την τελευταία 5ετία
Από τη μία πλευρά, υπήρχε η πεποίθηση ότι οι πολιτικοί και οι κεντρικοί τραπεζίτες μπορούσαν να διαχειριστούν καλύτερα την οικονομία και να περάσουν μέσα από κρίσεις - με την οικονομική θεωρία του John Maynard Keynes (1883-1946) να παρέχει το θεωρητικό πλαίσιο και να προσελκύει πολλούς ένθερμους οπαδούς.
Αλλά, ακόμη πιο σημαντικό, η ιδέα ενός κεντρικού ελέγχου της ποσότητας του χρήματος υπόσχεται απομόνωση από τις (ανεπιθύμητες) εξελίξεις στον υπόλοιπο κόσμο - τα κράτη θα μπορούσαν, από τούδε και στο εξής, να επιδιώκουν τις δικές τους νομισματικές και οικονομικές μοίρες, να καθορίζουν τα επιτόκια σύμφωνα με στις εγχώριες ανάγκες τους, και όλα αυτά χωρίς να φοβούνται ανεπιθύμητες εισροές ή εκροές φυσικού χρήματος, του χρυσού.
Ανεξάρτητα από τις εύηχες υποσχέσεις που έκαναν οι υποστηρικτές των χρημάτων fiat (που εκδίδουν οι κεντρικές τράπεζες), η πραγματικότητα κάθε άλλο παρά ικανοποιητική ήταν.
Είναι δίκαιο να ειπωθεί ότι τα χρήματα fiat έχουν πραγματικά μετατραπεί σε… κατάρα σε ένα προπατορικό αμάρτημα.
Το χρήμα fiat είναι μακροπρόθεσμα πληθωριστικό, χάνοντας την αγοραστική του δύναμη με την πάροδο του χρόνου.
Ωφελεί λίγους σε βάρος πολλών, είναι κοινωνικά άδικο.
Τα χρήματα fiat προκαλούν κρίσεις, κύκλους ανόδου και πτώσης και οδηγούν τις οικονομίες σε καθεστώς υπερχρέωσης.
Αργά ή γρήγορα, οι κρατικές οικονομίες, οι τράπεζες και οι ιδιώτες θα συντριβούν κάτω από το βάρος του χρέους που συσσωρεύεται στο χρηματοοικονομικό σύστημα fiat.
Τελικά, θα υπάρξει μια μέρα απολογισμού: χρεοκοπίες, μεγάλης κλίμακας ύφεση ή υψηλός πληθωρισμός τιμών—που καταστρέφει την αγοραστική δύναμη του χρήματος—ή οποιοσδήποτε συνδυασμός αυτών των πραγμάτων.
Ωστόσο, ένας ειδικός λόγος για την ανακατάσταση του χρήματος από εμπορεύματα (ή με χρυσό) έχει λάβει σχετικά λίγη προσοχή μέχρι σήμερα, ίσως επειδή είναι ιδιαίτερα απαίσιος: το χρηματικό χρήμα είναι ένα... ελιξίριο ανάπτυξης για το κράτος - καθιστώντας το μεγαλύτερο και ισχυρότερο - σταθερά διαβρώνει, υπονομεύει και καταργεί τις αστικές και οικονομικές ελευθερίες.
Εδώ είναι η εξήγηση: Με τη φαινομενικά απεριόριστη δυνατότητα επέκτασης της ποσότητας των χρημάτων fiat , το κράτος μπορεί κυριολεκτικά να αγοράσει τα πάντα, διεισδύοντας σε κάθε τομέα της οικονομίας και της κοινωνίας - γίνεται ο κυρίαρχος παίκτης και τελικά ελέγχει τους πάντες και τα πάντα.
Αυτή η διαδικασία συνήθως ξεδιπλώνεται αργά στην αρχή αλλά στη συνέχεια επιταχύνεται.
Επιπλέον, τα χρηματικά ποσά επιτρέπουν στο κράτος να εκμεταλλεύεται τις κρίσεις για τους δικούς του σκοπούς.
Για παράδειγμα, οι επιθετικές εξωτερικές πολιτικές και οι πόλεμοι μπορούν να χρηματοδοτηθούν σχετικά εύκολα με ψεύτικά χρήματα.
Τα κράτη δεν χρειάζεται να αυξήσουν τους φόρους για να εξασφαλίσουν πρόσθετη χρηματοδότηση (η οποία είναι πολιτικά μη δημοφιλής).
Απλώς εκδίδουν νέα ομόλογα, τα οποία αγοράζονται από τις κεντρικές και τις εμπορικές τράπεζες σε αντάλλαγμα για νέα νομίσματα.
Ο γενικός πληθυσμός συνήθως δεν αντιδρά μέσω αυτής της διαδικασίας, καθιστώντας δύσκολο για τους ανθρώπους να κατανοήσουν τις πραγματικές αιτίες του επακόλουθου πληθωρισμού των τιμών - την αναπόφευκτη συνέπεια της διεύρυνσης της ποσότητας των χρημάτων fiat.
Σε περιόδους πολέμου, είναι επίσης πολύ βολικό για τα κράτη και τους εκπροσώπους τους να κατηγορούν τον εχθρό για τον υψηλό εγχώριο πληθωρισμό τιμών.
Και, αφού ο εχθρός προκαλεί τόσο μεγάλο κακό – υποστηρίζεται- πρέπει να καταπολεμηθεί ακόμη πιο σκληρά.
Αυτή είναι μια συνταγή για παρατεταμένους, βάναυσους πολέμους, κατά τη διάρκεια των οποίων οι κυβερνώντες μπορούν περαιτέρω να ελέγχουν, να παρακολουθούν και να υποτάσσουν τον ευρύτερο πληθυσμό.
Ενα σύστημα ανελευθερίας
Αυτές οι σκέψεις θα έπρεπε να έχουν καταστήσει σαφές ότι τα πλασματικά χρήματα βοηθούν στη σταδιακή καταστροφή και κατάργηση αυτού που απομένει από την ελεύθερη οικονομία και κοινωνία.
Τα χρήματα Fiat είναι ένα κρίσιμο, εξαιρετικά αποτελεσματικό εργαλείο στα χέρια εκείνων που επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα «σύστημα ανελευθερίας για τις μάζες». Αυτή είναι μια εικόνα που ο Αυστριακός οικονομολόγος Ludwig von Mises (1881–1973) διατύπωσε ήδη από το 1912, όταν έγραψε:
Θα ήταν λάθος να υποθέσουμε με βεβαιότητα ότι η σύγχρονη οργάνωση της διαδικασίας της οικονομικής ανταλλαγής θα συνεχίσει να υπάρχει.
Κουβαλάει μέσα του το μικρόβιο της δικής της καταστροφής.
Η ανάπτυξη του καταπιστευματικού μέσου [δηλαδή της τεχνητής πίστωσης] πρέπει αναγκαστικά να οδηγήσει στη κατάρρευσή της.
Σε αυτό το πλαίσιο μπορεί κάποοις, και πρέπει, να υποστηρίξει ότι τα πλασματικά χρήματα είναι πράγματι κάτι πραγματικά δαιμονικό.
Δεν υπηρετεί το κοινό συμφέρον, προκαλεί εξελίξεις στις οικονομίες που δεν είναι αποδεκτές με βάση την κοινή λογική.
Στην πραγματικότητα, το fiat χρήμα πρέπει να εγείρει σοβαρές οικονομικές και ηθικές ανησυχίες.
Το βαθύ κράτος
Είναι πιθανό ότι οι δυτικές οικονομίες είναι μόνο στην αρχή της συνειδητοποίησης της πλήρους έκτασης των προβλημάτων που δημιουργούνται από τη χρήση χρημάτων fiat.
Όπως σημειώθηκε προηγουμένως, μία από τις πιο επικίνδυνες συνέπειες των χρημάτων fiat είναι η ανεξέλεγκτη ανάπτυξη του κράτους, το οποίο έχει πλέον μεταμορφωθεί παντού σε αυτό που μπορεί να περιγραφεί ως «Βαθύ Κράτος».
Το βαθύ κράτος διασφαλίζει ότι ιδεολογίες εχθρικές προς την ελευθερία —όπως η «Μεγάλη Επαναφορά», η «Ατζέντα 2030» των Ηνωμένων Εθνών και η «Νέα Παγκόσμια Τάξη»— έχουν κυριαρχήσει στη σκέψη και τις πράξεις πολλών ανθρώπων.
Τα προβλήματα που δημιουργούνται από το fiat χρήμα, επομένως, δεν περιορίζονται στον πληθωρισμό των τιμών και την υποτίμηση του χρήματος και τω περιουσιακών στοιχείων.
Όχι, επεκτείνονται πολύ περισσότερο.
Με αυτό, οι οικονομίες και οι κοινωνίες χάνουν την ελευθερία τους, το θεμέλιο της ευημερίας και της ειρήνης.
Από τη χριστιανική σκοπιά, θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει την αποδοχή και τη διάδοση των χρημάτων της νόμιμης αξίας ως «βαριά αμαρτία» - μια αντανάκλαση της ελαττωματικής κατάστασης της ανθρωπότητας, που είναι χωρισμένη από τον Θεό και ακολουθεί έναν αστόχαστο βίο.
Τα χρήματα Fiat αντιπροσωπεύουν εξαπάτηση, ψευδείς αρχές και την ύπουλη λεηλασία ορισμένων από άλλους.
Ακόμη και εκείνοι που δεν κρίνουν από χριστιανική σκοπιά πρέπει να παραδεχτούν -αν δεν στερούνται εντελώς λογικής - ότι τα οικονομικά και ηθικά ελαττώματα του πλασματικού χρήματος είναι αναμφισβήτητα.
Ειδικότερα, η τεράστια δύναμη και η δυνατότητα για κατάχρηση που συνοδεύει τον κεντρικό έλεγχο της παραγωγής χρήματος –το δέλεαρ του Εωσφόρου «όλα τα βασίλεια του κόσμου και το μεγαλείο τους»– είναι απλώς πάρα πολλά για να τα χειριστούν άνθρωποι.
Οι συνέπειες της ύβρεως και της αδικίας, της μονοπωλιακής παραγωγής χρήματος στα χέρια λίγων, είναι πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο και αποτελεί τη ρίζα πολλών κακών.
Ωστόσο, η ευαισθητοποίηση του κοινού για τα προβλήματα που προκαλούνται από τα ψεύτικα χρήματα φαίνεται να είναι επί του παρόντος αρκετά περιορισμένη.
Ως αποτέλεσμα, το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα είναι πιθανό να συνεχίσει να υπάρχει μέσα από κρίσεις προς το παρόν, με τις γνωστές συνέπειες: πληθωριστικές εκρήξεις, άδικη κατανομή εισοδήματος και πλούτου, χρηματοπιστωτικές και οικονομικές καταρρεύσεις και συνεχώς αυξανόμενα βάρη χρέους, καθώς και όλο και πιο ισχυρά και επικίνδυνα ολοκληρωτικά κράτη.
Η πιθανότητα τα ψευτικά χρήματα να οδηγήσουν σε θετική έκβαση είναι απίθανη- γιατί είναι, κυριολεκτικά, «τα χρήματα του Εωσφόρου».
www.bankingnews.gr
Όταν αυτός εμφανίστηκε και ζήτησε πρώτα ο Ιησούς να μετατρέψει τις πέτρες σε ψωμί. (Στην πραγματικότητα.... ο Mises επέκρινε τον κεϋνσιανισμό, επισημαίνοντας, «οι πέτρες δεν γίνονται ψωμί»).
Ο Ιησούς αρνήθηκε και τότε ο Εωσφόρο προκάλεσε τον Ιησού να πέσει από την κορυφή του ναού στην ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ, ισχυριζόμενος ότι οι άγγελοι θα τον έπιαναν. Και πάλι, ο Ιησούς αρνήθηκε.
Όμως ο διάβολος δεν πτοήθηκε.
Στο Κατά Ματθαίον 4:8–11, λέει: Και πάλι, ο διάβολος τον πήγε σε ένα πολύ ψηλό βουνό και Του έδειξε όλα τα βασίλεια του κόσμου και το μεγαλείο τους.
Και εκείνος του είπε: «Θα σου τα δώσω όλα αυτά, αν πέσεις κάτω και με προσκυνήσεις».
Τότε ο Ιησούς του είπε: «Φύγε, Εωσφόρε!
Διότι είναι γραμμένο: Λατρεύετε τον Κύριο τον Θεό σας και μόνο Αυτόν λατρεύετε».
Τότε ο Εωσφόρος τον παράτησε, και ήρθαν άγγελοι και άρχισαν να τον υπηρετούν».
Ο τελευταίος πειρασμός είναι ιδιαίτερα σημαντικός.
Ο Εωσφόρος υπόσχεται στον Ιησού «όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη λαμπρότητά τους», δηλαδή όλη τη δύναμη και τον πλούτο που υπάρχει.
Ο Ιησούς αντιστάθηκε και σε αυτόν τον πειρασμό.
Ωστόσο, οι άνθρωποι, στην ατέλεια της φύσης τους, συχνά και πολύ εύκολα αποτυγχάνουν να αντισταθούν σε παρόμοιους πειρασμούς.
Για παράδειγμα, οι κυβερνώντες και οι κυβερνώμενοι στον δυτικό κόσμο έχουν υποκύψει εδώ και πολύ καιρό σε έναν ιδιαίτερα δαιμονικό πειρασμό: την αντικατάσταση του χρήματος από εμπορεύματα (ή πολύτιμων μετάλλων) με χρήματα που έχουν εκδοθεί από το κράτος, χωρίς υποστήριξη, γνωστό ως fiat χρήμα.
Κατά μία έννοια, έχουν παρασυρθεί από τη δελεαστική προοπτική να εξασφαλίσουν «όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη λαμπρότητά τους», δηλαδή την ισχύ να αυξάνουν την ποσότητα των χρημάτων αυθαίρετα και σε απεριόριστα ποσά ανά πάσα στιγμή, επισήμανε ο Thorsten Polleit σε άρθρο του στο Mises Institute.
Ο πειρασμός για κεντρικό έλεγχο της οικονομίας ήταν ακαταμάχητος.
Η μετάβαση από το χρυσό σε χρήμα fiat έγινε στα βάθη της Ιστορίας.
Πολλοί άνθρωποι πιθανότατα δεν θυμούνται πλέον τις 15 Αυγούστου 1971, όταν ανακοινώθηκε το τέλος του νομισματικού συστήματος που στηρίζεται σε χρυσό.
Εκείνη την ημέρα, η αμερικανική κυβέρνηση υπό τον Πρόεδρο Ritchard Nixon (1913-1994) δήλωσε ότι το δολάριο δεν θα μπορούσε πλέον να εξαργυρωθεί σε χρυσό.
Και, με το τέλος της υποστήριξης του δολαρίου από το χρυσό, δημιουργήθηκε ουσιαστικά ένα παγκόσμιο σύστημα χρημάτων fiat, ένα σύστημα στο οποίο όλα τα κύρια νομίσματα... παράγονται κυριολεκτικά «από αέρα».
Αλλά γιατί προέκυψε η απομάκρυνση από τα εμπορεύματα ή τα νομίσματα με χρυσό;
Οι ΗΠΑ έκαναν αυτό το βήμα για να αποφύγουν την επικείμενη κρίση αφερεγγυότητας για την οικονομία τους.
Το ποσό των δολαρίων ΗΠΑ που είχε εκδώσει όλα αυτά τα χρόνια υπερέβαινε κατά πολύ το ποσό του χρυσού που είχε το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ στα θησαυροφυλάκια του, και το οποίο ήταν εξαργυρώσιμο στα 35 δολάρια ΗΠΑ ανά ουγγιά (31,10 γραμμάρια) φυσικού χρυσού.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όλο και περισσότερες χώρες με αποθεματικά σε δολάρια άρχισαν να μετατρέπουν τα αποθέματα των δολαρίων τους σε φυσικό χρυσό στην Federal Reserve Bank στη Νέα Υόρκη.
Έγινε προφανές στην κυβέρνηση Nixon ότι αργά ή γρήγορα οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν πλέον να εξαργυρώσουν πλήρως τα δολάρια σε χρυσό.
Για να αποφύγουν την αφερεγγυότητα, οι Αμερικανοί απλώς ανέστειλαν τη μετατρεψιμότητα σε χρυσό του δολαρίου ΗΠΑ «προσωρινά».
Στην πραγματικότητα, η πραγματική αναστολή της δυνατότητας εξαργύρωσης του χρυσού του δολαρίου ταίριαζε στους σχεδιασμούς από τους πολιτικούς ηγέτες.
Τέλος, το κράτος είχε επιτύχει τον έλεγχο της προσφοράς χρήματος όπως ποτέ άλλοτε.
To 80% των δολαρίων τυπώθηκαν την τελευταία 5ετία
Από τη μία πλευρά, υπήρχε η πεποίθηση ότι οι πολιτικοί και οι κεντρικοί τραπεζίτες μπορούσαν να διαχειριστούν καλύτερα την οικονομία και να περάσουν μέσα από κρίσεις - με την οικονομική θεωρία του John Maynard Keynes (1883-1946) να παρέχει το θεωρητικό πλαίσιο και να προσελκύει πολλούς ένθερμους οπαδούς.
Αλλά, ακόμη πιο σημαντικό, η ιδέα ενός κεντρικού ελέγχου της ποσότητας του χρήματος υπόσχεται απομόνωση από τις (ανεπιθύμητες) εξελίξεις στον υπόλοιπο κόσμο - τα κράτη θα μπορούσαν, από τούδε και στο εξής, να επιδιώκουν τις δικές τους νομισματικές και οικονομικές μοίρες, να καθορίζουν τα επιτόκια σύμφωνα με στις εγχώριες ανάγκες τους, και όλα αυτά χωρίς να φοβούνται ανεπιθύμητες εισροές ή εκροές φυσικού χρήματος, του χρυσού.
Ανεξάρτητα από τις εύηχες υποσχέσεις που έκαναν οι υποστηρικτές των χρημάτων fiat (που εκδίδουν οι κεντρικές τράπεζες), η πραγματικότητα κάθε άλλο παρά ικανοποιητική ήταν.
Είναι δίκαιο να ειπωθεί ότι τα χρήματα fiat έχουν πραγματικά μετατραπεί σε… κατάρα σε ένα προπατορικό αμάρτημα.
Το χρήμα fiat είναι μακροπρόθεσμα πληθωριστικό, χάνοντας την αγοραστική του δύναμη με την πάροδο του χρόνου.
Ωφελεί λίγους σε βάρος πολλών, είναι κοινωνικά άδικο.
Τα χρήματα fiat προκαλούν κρίσεις, κύκλους ανόδου και πτώσης και οδηγούν τις οικονομίες σε καθεστώς υπερχρέωσης.
Αργά ή γρήγορα, οι κρατικές οικονομίες, οι τράπεζες και οι ιδιώτες θα συντριβούν κάτω από το βάρος του χρέους που συσσωρεύεται στο χρηματοοικονομικό σύστημα fiat.
Τελικά, θα υπάρξει μια μέρα απολογισμού: χρεοκοπίες, μεγάλης κλίμακας ύφεση ή υψηλός πληθωρισμός τιμών—που καταστρέφει την αγοραστική δύναμη του χρήματος—ή οποιοσδήποτε συνδυασμός αυτών των πραγμάτων.
Ωστόσο, ένας ειδικός λόγος για την ανακατάσταση του χρήματος από εμπορεύματα (ή με χρυσό) έχει λάβει σχετικά λίγη προσοχή μέχρι σήμερα, ίσως επειδή είναι ιδιαίτερα απαίσιος: το χρηματικό χρήμα είναι ένα... ελιξίριο ανάπτυξης για το κράτος - καθιστώντας το μεγαλύτερο και ισχυρότερο - σταθερά διαβρώνει, υπονομεύει και καταργεί τις αστικές και οικονομικές ελευθερίες.
Εδώ είναι η εξήγηση: Με τη φαινομενικά απεριόριστη δυνατότητα επέκτασης της ποσότητας των χρημάτων fiat , το κράτος μπορεί κυριολεκτικά να αγοράσει τα πάντα, διεισδύοντας σε κάθε τομέα της οικονομίας και της κοινωνίας - γίνεται ο κυρίαρχος παίκτης και τελικά ελέγχει τους πάντες και τα πάντα.
Αυτή η διαδικασία συνήθως ξεδιπλώνεται αργά στην αρχή αλλά στη συνέχεια επιταχύνεται.
Επιπλέον, τα χρηματικά ποσά επιτρέπουν στο κράτος να εκμεταλλεύεται τις κρίσεις για τους δικούς του σκοπούς.
Για παράδειγμα, οι επιθετικές εξωτερικές πολιτικές και οι πόλεμοι μπορούν να χρηματοδοτηθούν σχετικά εύκολα με ψεύτικά χρήματα.
Τα κράτη δεν χρειάζεται να αυξήσουν τους φόρους για να εξασφαλίσουν πρόσθετη χρηματοδότηση (η οποία είναι πολιτικά μη δημοφιλής).
Απλώς εκδίδουν νέα ομόλογα, τα οποία αγοράζονται από τις κεντρικές και τις εμπορικές τράπεζες σε αντάλλαγμα για νέα νομίσματα.
Ο γενικός πληθυσμός συνήθως δεν αντιδρά μέσω αυτής της διαδικασίας, καθιστώντας δύσκολο για τους ανθρώπους να κατανοήσουν τις πραγματικές αιτίες του επακόλουθου πληθωρισμού των τιμών - την αναπόφευκτη συνέπεια της διεύρυνσης της ποσότητας των χρημάτων fiat.
Σε περιόδους πολέμου, είναι επίσης πολύ βολικό για τα κράτη και τους εκπροσώπους τους να κατηγορούν τον εχθρό για τον υψηλό εγχώριο πληθωρισμό τιμών.
Και, αφού ο εχθρός προκαλεί τόσο μεγάλο κακό – υποστηρίζεται- πρέπει να καταπολεμηθεί ακόμη πιο σκληρά.
Αυτή είναι μια συνταγή για παρατεταμένους, βάναυσους πολέμους, κατά τη διάρκεια των οποίων οι κυβερνώντες μπορούν περαιτέρω να ελέγχουν, να παρακολουθούν και να υποτάσσουν τον ευρύτερο πληθυσμό.
Ενα σύστημα ανελευθερίας
Αυτές οι σκέψεις θα έπρεπε να έχουν καταστήσει σαφές ότι τα πλασματικά χρήματα βοηθούν στη σταδιακή καταστροφή και κατάργηση αυτού που απομένει από την ελεύθερη οικονομία και κοινωνία.
Τα χρήματα Fiat είναι ένα κρίσιμο, εξαιρετικά αποτελεσματικό εργαλείο στα χέρια εκείνων που επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα «σύστημα ανελευθερίας για τις μάζες». Αυτή είναι μια εικόνα που ο Αυστριακός οικονομολόγος Ludwig von Mises (1881–1973) διατύπωσε ήδη από το 1912, όταν έγραψε:
Θα ήταν λάθος να υποθέσουμε με βεβαιότητα ότι η σύγχρονη οργάνωση της διαδικασίας της οικονομικής ανταλλαγής θα συνεχίσει να υπάρχει.
Κουβαλάει μέσα του το μικρόβιο της δικής της καταστροφής.
Η ανάπτυξη του καταπιστευματικού μέσου [δηλαδή της τεχνητής πίστωσης] πρέπει αναγκαστικά να οδηγήσει στη κατάρρευσή της.
Σε αυτό το πλαίσιο μπορεί κάποοις, και πρέπει, να υποστηρίξει ότι τα πλασματικά χρήματα είναι πράγματι κάτι πραγματικά δαιμονικό.
Δεν υπηρετεί το κοινό συμφέρον, προκαλεί εξελίξεις στις οικονομίες που δεν είναι αποδεκτές με βάση την κοινή λογική.
Στην πραγματικότητα, το fiat χρήμα πρέπει να εγείρει σοβαρές οικονομικές και ηθικές ανησυχίες.
Το βαθύ κράτος
Είναι πιθανό ότι οι δυτικές οικονομίες είναι μόνο στην αρχή της συνειδητοποίησης της πλήρους έκτασης των προβλημάτων που δημιουργούνται από τη χρήση χρημάτων fiat.
Όπως σημειώθηκε προηγουμένως, μία από τις πιο επικίνδυνες συνέπειες των χρημάτων fiat είναι η ανεξέλεγκτη ανάπτυξη του κράτους, το οποίο έχει πλέον μεταμορφωθεί παντού σε αυτό που μπορεί να περιγραφεί ως «Βαθύ Κράτος».
Το βαθύ κράτος διασφαλίζει ότι ιδεολογίες εχθρικές προς την ελευθερία —όπως η «Μεγάλη Επαναφορά», η «Ατζέντα 2030» των Ηνωμένων Εθνών και η «Νέα Παγκόσμια Τάξη»— έχουν κυριαρχήσει στη σκέψη και τις πράξεις πολλών ανθρώπων.
Τα προβλήματα που δημιουργούνται από το fiat χρήμα, επομένως, δεν περιορίζονται στον πληθωρισμό των τιμών και την υποτίμηση του χρήματος και τω περιουσιακών στοιχείων.
Όχι, επεκτείνονται πολύ περισσότερο.
Με αυτό, οι οικονομίες και οι κοινωνίες χάνουν την ελευθερία τους, το θεμέλιο της ευημερίας και της ειρήνης.
Από τη χριστιανική σκοπιά, θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει την αποδοχή και τη διάδοση των χρημάτων της νόμιμης αξίας ως «βαριά αμαρτία» - μια αντανάκλαση της ελαττωματικής κατάστασης της ανθρωπότητας, που είναι χωρισμένη από τον Θεό και ακολουθεί έναν αστόχαστο βίο.
Τα χρήματα Fiat αντιπροσωπεύουν εξαπάτηση, ψευδείς αρχές και την ύπουλη λεηλασία ορισμένων από άλλους.
Ακόμη και εκείνοι που δεν κρίνουν από χριστιανική σκοπιά πρέπει να παραδεχτούν -αν δεν στερούνται εντελώς λογικής - ότι τα οικονομικά και ηθικά ελαττώματα του πλασματικού χρήματος είναι αναμφισβήτητα.
Ειδικότερα, η τεράστια δύναμη και η δυνατότητα για κατάχρηση που συνοδεύει τον κεντρικό έλεγχο της παραγωγής χρήματος –το δέλεαρ του Εωσφόρου «όλα τα βασίλεια του κόσμου και το μεγαλείο τους»– είναι απλώς πάρα πολλά για να τα χειριστούν άνθρωποι.
Οι συνέπειες της ύβρεως και της αδικίας, της μονοπωλιακής παραγωγής χρήματος στα χέρια λίγων, είναι πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο και αποτελεί τη ρίζα πολλών κακών.
Ωστόσο, η ευαισθητοποίηση του κοινού για τα προβλήματα που προκαλούνται από τα ψεύτικα χρήματα φαίνεται να είναι επί του παρόντος αρκετά περιορισμένη.
Ως αποτέλεσμα, το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα είναι πιθανό να συνεχίσει να υπάρχει μέσα από κρίσεις προς το παρόν, με τις γνωστές συνέπειες: πληθωριστικές εκρήξεις, άδικη κατανομή εισοδήματος και πλούτου, χρηματοπιστωτικές και οικονομικές καταρρεύσεις και συνεχώς αυξανόμενα βάρη χρέους, καθώς και όλο και πιο ισχυρά και επικίνδυνα ολοκληρωτικά κράτη.
Η πιθανότητα τα ψευτικά χρήματα να οδηγήσουν σε θετική έκβαση είναι απίθανη- γιατί είναι, κυριολεκτικά, «τα χρήματα του Εωσφόρου».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών