Ορθολογική ενεργειακή πολιτική για την Ευρώπη σημαίνει πυρηνική ενέργεια και επανένταξη των ρωσικών ενεργειακών προμηθειών στο σύστημα - Ο πολεμικός κεϋνσιανισμός θα αποτύχει...
Επικρατεί ένας γενικευμένος παραλογισμός στη Γηραιά Ήπειρο: Ενώ «πράσινη» ψευδο-οικονομία σέρνει τη γενικότερη οικονομία προς τον όλεθρο, τα δύο τρίτα των Γερμανών δηλώνουν ικανοποιημένα (!) με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είτε επιθυμούν να τις δουν να επεκτείνονται ακόμη πιο γρήγορα.
Την ίδια στιγμή, η οικοδόμηση μιας ευρωπαϊκής πολεμικής οικονομίας σηματοδοτεί το επόμενο στάδιο στη συνεχιζόμενη φτωχοποίηση της Ευρώπης.
Η πλέον δημοφιλής αλλά και καταστροφική οικονομική στρατηγική παραμένει η σύγχρονη ερμηνεία του Κεϋνσιανισμού.
Με την απλοϊκή του αντίληψη για την οικονομική δραστηριότητα, ο Βρετανός οικονομολόγος John Maynard Keynes άθελά του έδωσε στους πολιτικούς της μεταπολεμικής περιόδου ένα εργαλείο, το οποίο αργότερα διαστρέβλωσαν σε μία καθολική «λύση» για κάθε οικονομική κρίση.
Ο δράκος... του κεϋνσιανισμού και η επέκταση της γραφειοκρατίας
Η συμπυκνωμένη εκδοχή έχει ως εξής: σχεδόν κάθε ύφεση προκύπτει από έλλειψη ζήτησης από τους καταναλωτές.
Επομένως, καθήκον του κράτους είναι να δημιουργήσει τεχνητά χαλαρές πιστωτικές συνθήκες προκειμένου να καλύψει το εν λόγω κενό.
Χαμηλότερα επιτόκια, εκτύπωση χρήματος και —σύμφωνα με το… παραμύθι (που έχει δράκο…)— η οικονομία απογειώνεται.
Στην πραγματικότητα, αυτό που μένει είναι ένα βουνό κρατικού χρέους, μια διογκούμενη γραφειοκρατία, στρεβλωμένες χρηματοπιστωτικές αγορές και μειούμενη παραγωγικότητα.
Αυτά είναι οικονομικά δεδομένα, εύκολα επαληθεύσιμα ακόμη και από μη ειδικούς.
Η ευημερία προκύπτει από αυξανόμενο απόθεμα κεφαλαίου, το οποίο εξυπηρετεί την καταναλωτική ζήτηση αποδοτικά και ακριβώς με περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες.
Η Κεϋνσιανή πολιτική έχει αποδειχθεί καταστροφική για την Ευρώπη, επειδή δίνει στους πολιτικούς μόνιμη δικαιολογία να επεκτείνουν την επιρροή τους, να χτίζουν γραφειοκρατικές δομές και να χειραγωγούν τις αγορές.
Θεσμοί όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα περισσότερα ευρωπαϊκά κόμματα και οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών λειτουργούν σχεδόν αποκλειστικά με αυτό το μοντέλο.
Η Πράσινη Συμφωνία (Green Deal) – Τα τεράστια ποσά που χάθηκαν
Με αυτό το πνεύμα γεννήθηκε το Green Deal — μια ψευδο-οικονομία μεταμφιεσμένη σε «πράσινο μετασχηματισμό» και «πουλήθηκε» στο κοινό ως συμβολή στη σωτηρία του πλανήτη.
Στην πραγματικότητα, είναι ένα τερατώδες κατασκεύασμα, μια γκροτέσκα απάντηση στη στρατηγική ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης, που καταβροχθίζει κάθε χρόνο ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της οικονομίας μόνο και μόνο για να κρατήσει σε λειτουργία τη διογκωμένη μηχανή επιδοτήσεων.
Μόνο το 2024, η Γερμανία έριξε σε αυτή τη μηχανή ένα θηριώδες ποσόν μεταξύ 90 και 100 δισεκατομμυρίων.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση διέθεσε 58 δισ. ευρώ, ενώ η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων πρόσθεσε 8,6 δισ. σε νέα δάνεια, το πρόγραμμα InvestEU της ΕΕ €9,1 δισ., και τα Ταμεία Καινοτομίας και Περιβάλλοντος της ΕΕ περίπου 20 δισ. ευρώ.
Χωρίς αυτή τη συνεχή ροή χρηματοδότησης, η οικονομία –«ζόμπι» θα κατέρρεε. Σαν να ήθελε να το αποδείξει, η γερμανική κυβέρνηση διοχέτευσε άλλα 100 δισ. ευρώ χρέους —μεταμφιεσμένα ως «ειδικό ταμείο»— στην αδηφάγα «πράσινη» μηχανή επιδοτήσεων.
Οι ψευδο-οικονομίες επιβιώνουν μόνο μέσω συνεχών ενέσεων κεφαλαίου, παράγοντας διαρκώς ενάντια στη ζήτηση της αγοράς. Οι εσωτερικές εντάσεις αυξάνονται έως ότου η κατάρρευση γίνει αναπόφευκτη.
Το Green Deal έχει παγιδεύσει την Ευρώπη σε αυτό ακριβώς το καθοδικό σπιράλ.
Το παράπλευρο αποτέλεσμα – Η Γερμανία έχασε 1,2 εκατομμύρια θέσεις στον ιδιωτικό τομέα
Η Γερμανία διανύει ήδη το τρίτο έτος ύφεσης και καταγράφει αριθμό-ρεκόρ εταιρικών χρεοκοπιών.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση έχει προσθέσει μισό εκατομμύριο θέσεις στο δημόσιο σε μόλις έξι χρόνια, ενώ 1,2 εκατομμύρια θέσεις στον ιδιωτικό τομέα εξαφανίστηκαν.
Σε συνδυασμό με την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, το αποτέλεσμα είναι ακραία πίεση στο γερμανικό σύστημα πρόνοιας.
Η πολιτική έχει υποχωρήσει σε καθαρά αμυντική στάση: το κράτος πρόνοιας ως δεξαμενή για τις εκατοντάδες χιλιάδες που χάνουν τα μέσα βιοπορισμού τους, ενώ ο ιδιωτικός τομέας καταρρέει υπό το βάρος του κόστους ενέργειας και των επιδοτήσεων.
Η διάγνωση είναι σαφής: Η πράσινη συμφωνία είναι αδιέξοδο.
Κάθε ευρώ που ξοδεύεται σε αυτή εκτοπίζει τις ιδιωτικές κεφαλαιαγορές, οδηγεί σε κακή κατανομή πόρων και δένει τους εργαζόμενους σε μη παραγωγικούς τομείς.
Η αντίθεση με την Αργεντινή είναι εντυπωσιακή: εκεί, ο πρόεδρος Milei μείωσε το μερίδιο του κράτους στο ΑΕΠ κατά έξι ποσοστιαίες μονάδες και πυροδότησε οικονομική άνθηση με ανάπτυξη 7,7%.
Η μεταμόρφωση απαιτεί πόνο
Ο μόνος δρόμος διαφυγής για την Ευρώπη είναι να αποδεχθεί μια επώδυνη μεταβατική φάση, να συρρικνώσει το κράτος και να εγκαταλείψει τις «πράσινες» φαντασιώσεις της.
Ορθολογική ενεργειακή πολιτική σημαίνει πυρηνική ενέργεια και επανένταξη των ρωσικών ενεργειακών προμηθειών στο σύστημα.
Ωστόσο, η κοινή γνώμη δείχνει άλλο δρόμο: το 64% των Γερμανών δηλώνει ικανοποιημένο με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ή θέλει περισσότερες. Χρόνια κρατικής προπαγάνδας έχουν σβήσει τον σύνδεσμο ανάμεσα στις πράσινες επιδοτήσεις και την οικονομική κατάρρευση. Η αφήγηση για την κλιματική αλλαγή —ηθικοποιημένη και εργαλειοποιημένη— έχει παγιωθεί στη δημόσια συνείδηση.
Οι ανανεώσιμες μπορεί να έχουν θέση τους, αλλά μόνο σε ελεύθερες αγορές, χωρίς καταναγκασμούς ή υποχρεωτικές εισφορές. Η πράσινη ζόμπι-οικονομία ποτέ δεν κατάφερε να αναζωογονήσει την ανάπτυξη της Ευρώπης. Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και να γκρεμίσουμε αυτή τη δομή πριν χτιστεί κάτι νέο.
Η Επόμενη Απόπειρα
Ωστόσο, η Ευρώπη δεν δείχνει κανένα σημάδι αλλαγής πορείας. Η γραφειοκρατία έχει γίνει πολύ μεγάλη για να διαλυθεί από μόνη της. Από το Βερολίνο ως τις Βρυξέλλες, οι ηγέτες αντιμετωπίζουν την βιομηχανική έξοδο ως μια σειρά από ατυχή περιστατικά και όχι ως άμεσο αποτέλεσμα των πολιτικών τους. Η ζεστή «Made for Germany» στρογγυλή τράπεζα ανάμεσα στον Friedrich Merz και τους CEO του DAX επιβεβαίωσε την υποψία περί εταιρικο-κρατικής διαπλοκής.
H αμυντική φαντασίωση της Ευρώπης… ενός γεωπολιτικού νάνου
Αποτυγχάνοντας με το Green Deal, οι πολιτικοί της Ευρώπης δοκιμάζουν τώρα μια νέα ψευδο-οικονομία: ένα χρεοκίνητο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα.
Σύμφωνα με μελέτη της Ernst & Young, οι εταιρείες του DAX στη Γερμανία έκοψαν 30.000 θέσεις εργασίας στο πρώτο μισό του 2025 — εκτός από τις αμυντικές εταιρείες Rheinmetall και MTU Aero Engines, που αύξησαν το προσωπικό τους κατά 17% και 7% αντίστοιχα.
Το σχέδιο της ΕΕ: έως το 2035, τα μισά από όλα τα ευρωπαϊκά αμυντικά αγαθά —από το πυροβολικό και την κυβερνοάμυνα έως τα κατευθυνόμενα όπλα — θα παράγονται εντός της Ένωσης, δημιουργώντας έως και 660.000 θέσεις εργασίας.
Αυτό θα χρηματοδοτηθεί όχι μόνο από διογκωμένους εθνικούς αμυντικούς προϋπολογισμούς αλλά και από προγράμματα της ΕΕ όπως το ReARM Europe και το SAFE, τα οποία θα αντλήσουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια νέου χρέους.
Μάτια… ερμητικά κλειστά
Οι Βρυξέλλες σχεδιάζουν να κινητοποιήσουν επιπλέον 800 δισεκατομμύρια ευρώ σε αμυντικές δαπάνες έως το 2030.
Ωστόσο, κανένας τομέας δεν απέχει περισσότερο από την πραγματική ζήτηση των καταναλωτών από τη βιομηχανία όπλων.
Πρόκειται για τον Κεϋνσιανισμό στην πιο ακραία μορφή του — αγοράζοντας χρόνο με χρέος ενώ «στεγνώνουν» οι ιδιωτικές κεφαλαιαγορές.
Η άνοδος του αμυντικού λόμπι ως το νέο αγαπημένο των Βρυξελλών θα εκτοξεύσει τη διαφθορά, θα βαθύνει το χάσμα ανάμεσα στις παρασιτικές δομές της ΕΕ και τις συρρικνούμενες παραγωγικές δυνάμεις, και θα εδραιώσει τον εταιρικο-κρατικό κρατισμό ως το λειτουργικό σύστημα της ΕΕ.
Το σκάνδαλο με τα SMS της von der Leyen και της Pfizer παραμένει το πιο ταιριαστό σύμβολο αυτής της μυστικοπαθούς διεφθαρμένης μηχανής των Βρυξελλών.
Στο τέλος, η πολεμική οικονομία της Ευρώπης δεν διαθέτει ούτε τους πόρους ούτε την τεχνολογία για να πραγματοποιήσει το όνειρο μιας στρατιωτικοποιημένης ΕΕ.
Πρόκειται για μια τραγική επανάληψη του Green Deal — προπαγανδιστική, βασισμένη στο χρέος και καταδικασμένη να καταρρεύσει.
www.bankingnews.gr
Την ίδια στιγμή, η οικοδόμηση μιας ευρωπαϊκής πολεμικής οικονομίας σηματοδοτεί το επόμενο στάδιο στη συνεχιζόμενη φτωχοποίηση της Ευρώπης.
Η πλέον δημοφιλής αλλά και καταστροφική οικονομική στρατηγική παραμένει η σύγχρονη ερμηνεία του Κεϋνσιανισμού.
Με την απλοϊκή του αντίληψη για την οικονομική δραστηριότητα, ο Βρετανός οικονομολόγος John Maynard Keynes άθελά του έδωσε στους πολιτικούς της μεταπολεμικής περιόδου ένα εργαλείο, το οποίο αργότερα διαστρέβλωσαν σε μία καθολική «λύση» για κάθε οικονομική κρίση.
Ο δράκος... του κεϋνσιανισμού και η επέκταση της γραφειοκρατίας
Η συμπυκνωμένη εκδοχή έχει ως εξής: σχεδόν κάθε ύφεση προκύπτει από έλλειψη ζήτησης από τους καταναλωτές.
Επομένως, καθήκον του κράτους είναι να δημιουργήσει τεχνητά χαλαρές πιστωτικές συνθήκες προκειμένου να καλύψει το εν λόγω κενό.
Χαμηλότερα επιτόκια, εκτύπωση χρήματος και —σύμφωνα με το… παραμύθι (που έχει δράκο…)— η οικονομία απογειώνεται.
Στην πραγματικότητα, αυτό που μένει είναι ένα βουνό κρατικού χρέους, μια διογκούμενη γραφειοκρατία, στρεβλωμένες χρηματοπιστωτικές αγορές και μειούμενη παραγωγικότητα.
Αυτά είναι οικονομικά δεδομένα, εύκολα επαληθεύσιμα ακόμη και από μη ειδικούς.
Η ευημερία προκύπτει από αυξανόμενο απόθεμα κεφαλαίου, το οποίο εξυπηρετεί την καταναλωτική ζήτηση αποδοτικά και ακριβώς με περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες.
Η Κεϋνσιανή πολιτική έχει αποδειχθεί καταστροφική για την Ευρώπη, επειδή δίνει στους πολιτικούς μόνιμη δικαιολογία να επεκτείνουν την επιρροή τους, να χτίζουν γραφειοκρατικές δομές και να χειραγωγούν τις αγορές.
Θεσμοί όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα περισσότερα ευρωπαϊκά κόμματα και οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών λειτουργούν σχεδόν αποκλειστικά με αυτό το μοντέλο.
Η Πράσινη Συμφωνία (Green Deal) – Τα τεράστια ποσά που χάθηκαν
Με αυτό το πνεύμα γεννήθηκε το Green Deal — μια ψευδο-οικονομία μεταμφιεσμένη σε «πράσινο μετασχηματισμό» και «πουλήθηκε» στο κοινό ως συμβολή στη σωτηρία του πλανήτη.
Στην πραγματικότητα, είναι ένα τερατώδες κατασκεύασμα, μια γκροτέσκα απάντηση στη στρατηγική ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης, που καταβροχθίζει κάθε χρόνο ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της οικονομίας μόνο και μόνο για να κρατήσει σε λειτουργία τη διογκωμένη μηχανή επιδοτήσεων.
Μόνο το 2024, η Γερμανία έριξε σε αυτή τη μηχανή ένα θηριώδες ποσόν μεταξύ 90 και 100 δισεκατομμυρίων.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση διέθεσε 58 δισ. ευρώ, ενώ η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων πρόσθεσε 8,6 δισ. σε νέα δάνεια, το πρόγραμμα InvestEU της ΕΕ €9,1 δισ., και τα Ταμεία Καινοτομίας και Περιβάλλοντος της ΕΕ περίπου 20 δισ. ευρώ.
Χωρίς αυτή τη συνεχή ροή χρηματοδότησης, η οικονομία –«ζόμπι» θα κατέρρεε. Σαν να ήθελε να το αποδείξει, η γερμανική κυβέρνηση διοχέτευσε άλλα 100 δισ. ευρώ χρέους —μεταμφιεσμένα ως «ειδικό ταμείο»— στην αδηφάγα «πράσινη» μηχανή επιδοτήσεων.
Οι ψευδο-οικονομίες επιβιώνουν μόνο μέσω συνεχών ενέσεων κεφαλαίου, παράγοντας διαρκώς ενάντια στη ζήτηση της αγοράς. Οι εσωτερικές εντάσεις αυξάνονται έως ότου η κατάρρευση γίνει αναπόφευκτη.
Το Green Deal έχει παγιδεύσει την Ευρώπη σε αυτό ακριβώς το καθοδικό σπιράλ.
Το παράπλευρο αποτέλεσμα – Η Γερμανία έχασε 1,2 εκατομμύρια θέσεις στον ιδιωτικό τομέα
Η Γερμανία διανύει ήδη το τρίτο έτος ύφεσης και καταγράφει αριθμό-ρεκόρ εταιρικών χρεοκοπιών.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση έχει προσθέσει μισό εκατομμύριο θέσεις στο δημόσιο σε μόλις έξι χρόνια, ενώ 1,2 εκατομμύρια θέσεις στον ιδιωτικό τομέα εξαφανίστηκαν.
Σε συνδυασμό με την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, το αποτέλεσμα είναι ακραία πίεση στο γερμανικό σύστημα πρόνοιας.
Η πολιτική έχει υποχωρήσει σε καθαρά αμυντική στάση: το κράτος πρόνοιας ως δεξαμενή για τις εκατοντάδες χιλιάδες που χάνουν τα μέσα βιοπορισμού τους, ενώ ο ιδιωτικός τομέας καταρρέει υπό το βάρος του κόστους ενέργειας και των επιδοτήσεων.
Η διάγνωση είναι σαφής: Η πράσινη συμφωνία είναι αδιέξοδο.
Κάθε ευρώ που ξοδεύεται σε αυτή εκτοπίζει τις ιδιωτικές κεφαλαιαγορές, οδηγεί σε κακή κατανομή πόρων και δένει τους εργαζόμενους σε μη παραγωγικούς τομείς.
Η αντίθεση με την Αργεντινή είναι εντυπωσιακή: εκεί, ο πρόεδρος Milei μείωσε το μερίδιο του κράτους στο ΑΕΠ κατά έξι ποσοστιαίες μονάδες και πυροδότησε οικονομική άνθηση με ανάπτυξη 7,7%.
Η μεταμόρφωση απαιτεί πόνο
Ο μόνος δρόμος διαφυγής για την Ευρώπη είναι να αποδεχθεί μια επώδυνη μεταβατική φάση, να συρρικνώσει το κράτος και να εγκαταλείψει τις «πράσινες» φαντασιώσεις της.
Ορθολογική ενεργειακή πολιτική σημαίνει πυρηνική ενέργεια και επανένταξη των ρωσικών ενεργειακών προμηθειών στο σύστημα.
Ωστόσο, η κοινή γνώμη δείχνει άλλο δρόμο: το 64% των Γερμανών δηλώνει ικανοποιημένο με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ή θέλει περισσότερες. Χρόνια κρατικής προπαγάνδας έχουν σβήσει τον σύνδεσμο ανάμεσα στις πράσινες επιδοτήσεις και την οικονομική κατάρρευση. Η αφήγηση για την κλιματική αλλαγή —ηθικοποιημένη και εργαλειοποιημένη— έχει παγιωθεί στη δημόσια συνείδηση.
Οι ανανεώσιμες μπορεί να έχουν θέση τους, αλλά μόνο σε ελεύθερες αγορές, χωρίς καταναγκασμούς ή υποχρεωτικές εισφορές. Η πράσινη ζόμπι-οικονομία ποτέ δεν κατάφερε να αναζωογονήσει την ανάπτυξη της Ευρώπης. Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και να γκρεμίσουμε αυτή τη δομή πριν χτιστεί κάτι νέο.
Η Επόμενη Απόπειρα
Ωστόσο, η Ευρώπη δεν δείχνει κανένα σημάδι αλλαγής πορείας. Η γραφειοκρατία έχει γίνει πολύ μεγάλη για να διαλυθεί από μόνη της. Από το Βερολίνο ως τις Βρυξέλλες, οι ηγέτες αντιμετωπίζουν την βιομηχανική έξοδο ως μια σειρά από ατυχή περιστατικά και όχι ως άμεσο αποτέλεσμα των πολιτικών τους. Η ζεστή «Made for Germany» στρογγυλή τράπεζα ανάμεσα στον Friedrich Merz και τους CEO του DAX επιβεβαίωσε την υποψία περί εταιρικο-κρατικής διαπλοκής.
H αμυντική φαντασίωση της Ευρώπης… ενός γεωπολιτικού νάνου
Αποτυγχάνοντας με το Green Deal, οι πολιτικοί της Ευρώπης δοκιμάζουν τώρα μια νέα ψευδο-οικονομία: ένα χρεοκίνητο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα.
Σύμφωνα με μελέτη της Ernst & Young, οι εταιρείες του DAX στη Γερμανία έκοψαν 30.000 θέσεις εργασίας στο πρώτο μισό του 2025 — εκτός από τις αμυντικές εταιρείες Rheinmetall και MTU Aero Engines, που αύξησαν το προσωπικό τους κατά 17% και 7% αντίστοιχα.
Το σχέδιο της ΕΕ: έως το 2035, τα μισά από όλα τα ευρωπαϊκά αμυντικά αγαθά —από το πυροβολικό και την κυβερνοάμυνα έως τα κατευθυνόμενα όπλα — θα παράγονται εντός της Ένωσης, δημιουργώντας έως και 660.000 θέσεις εργασίας.
Αυτό θα χρηματοδοτηθεί όχι μόνο από διογκωμένους εθνικούς αμυντικούς προϋπολογισμούς αλλά και από προγράμματα της ΕΕ όπως το ReARM Europe και το SAFE, τα οποία θα αντλήσουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια νέου χρέους.
Μάτια… ερμητικά κλειστά
Οι Βρυξέλλες σχεδιάζουν να κινητοποιήσουν επιπλέον 800 δισεκατομμύρια ευρώ σε αμυντικές δαπάνες έως το 2030.
Ωστόσο, κανένας τομέας δεν απέχει περισσότερο από την πραγματική ζήτηση των καταναλωτών από τη βιομηχανία όπλων.
Πρόκειται για τον Κεϋνσιανισμό στην πιο ακραία μορφή του — αγοράζοντας χρόνο με χρέος ενώ «στεγνώνουν» οι ιδιωτικές κεφαλαιαγορές.
Η άνοδος του αμυντικού λόμπι ως το νέο αγαπημένο των Βρυξελλών θα εκτοξεύσει τη διαφθορά, θα βαθύνει το χάσμα ανάμεσα στις παρασιτικές δομές της ΕΕ και τις συρρικνούμενες παραγωγικές δυνάμεις, και θα εδραιώσει τον εταιρικο-κρατικό κρατισμό ως το λειτουργικό σύστημα της ΕΕ.
Το σκάνδαλο με τα SMS της von der Leyen και της Pfizer παραμένει το πιο ταιριαστό σύμβολο αυτής της μυστικοπαθούς διεφθαρμένης μηχανής των Βρυξελλών.
Στο τέλος, η πολεμική οικονομία της Ευρώπης δεν διαθέτει ούτε τους πόρους ούτε την τεχνολογία για να πραγματοποιήσει το όνειρο μιας στρατιωτικοποιημένης ΕΕ.
Πρόκειται για μια τραγική επανάληψη του Green Deal — προπαγανδιστική, βασισμένη στο χρέος και καταδικασμένη να καταρρεύσει.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών