H φοιτητική εξέγερση στη Σερβία ανατρέπει την κυβέρνηση και τροφοδοτεί φήμες για «έγχρωμη επανάσταση»
Εδώ και έξι εβδομάδες, η Σερβία κλυδωνίζεται από αυτό που φέρεται να είναι μια φοιτητική εξέγερση, η οποία οδήγησε στην παραίτηση της πρωθυπουργού και σε φήμες για πρόωρες εκλογές.
Φοιτητές από 63 πανεπιστημιακές σχολές πέντε δημόσιων και δύο ιδιωτικών πανεπιστημίων, καθώς και τέσσερα λύκεια, αποτελούν τη μεγαλύτερη πρόκληση για το κυβερνών Προοδευτικό Κόμμα και έχουν τροφοδοτήσει φήμες για μια νέα "έγχρωμη επανάσταση".
Την περασμένη εβδομάδα, χιλιάδες φοιτητές διαδήλωσαν στο Βελιγράδι και κατευθύνθηκαν προς τη Νόβι Σαντ – τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας και το επίκεντρο της κρίσης.
Υπενθυμίζεται πως, στη 1 Νοεμβρίου, η οροφή του σιδηροδρομικού σταθμού του Νόβι Σαντ, που είχε κατασκευαστεί το 1964 και ανακαινιστεί πρόσφατα στο πλαίσιο ενός έργου ταχείας σιδηροδρομικής σύνδεσης, κατέρρευσε, προκαλώντας τον θάνατο 15 ανθρώπων.
Η Σερβία, η μεγαλύτερη από τις έξι χώρες που προέκυψαν από τη Γιουγκοσλαβία, έχει αρνηθεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, το οποίο τη βομβάρδισε το 1999 για να αποσπάσει το Κοσσυφοπέδιο.
Επισήμως, επιδιώκει την ένταξη στην ΕΕ, αλλά αρνείται να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία.
Αυτό έχει καταστήσει τη χώρα πεδίο γεωπολιτικού ενδιαφέροντος για τη Μόσχα, το Πεκίνο, τις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον.
Ο πρόεδρος Aleksandar Vucic έχει εκμεταλλευτεί αυτή την ισορροπητική διπλωματία για να προσελκύσει επενδύσεις σε υποδομές και βιομηχανία, όπως το έργο του τρένου υψηλής ταχύτητας προς τα ουγγρικά σύνορα.
Η αντιπολίτευση, που υποστηρίζεται από τη Δύση, κατηγορεί εδώ και καιρό το Κόμμα της Προόδου για διαφθορά σε κατασκευαστικά έργα και εκμεταλλεύτηκε αμέσως την τραγωδία της Νόβι Σαντ για να απαιτήσει παραιτήσεις και συλλήψεις.
Το ίδιο σενάριο είχε παιχτεί και το 2023, όταν μια μαζική δολοφονία σε σχολείο του Βελιγραδίου μετατράπηκε σε διαδηλώσεις "Η Σερβία κατά της βίας", με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης.
Τότε, ο Vucic απάντησε προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές, τις οποίες οι Προοδευτικοί κέρδισαν εύκολα.
Αρχικά, οι διαδηλώσεις στο Νόβι Σαντ φαινόταν πως θα ξεφούσκωναν.
Όλα άλλαξαν όμως, όταν στις 21 Νοεμβρίου, φοιτητές δύο πανεπιστημιακών σχολών στο Βελιγράδι αποχώρησαν από τα μαθήματά τους.
Την επόμενη μέρα, μια ομάδα φοιτητών σε σχολή υποκριτικής μπλόκαρε τον δρόμο μπροστά από τη σχολή τους και συγκρούστηκε με οδηγούς που προσπάθησαν να περάσουν.
Αυτό πυροδότησε αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλο το πανεπιστήμιο, οδηγώντας στη δημιουργία "φοιτητικών σοβιέτ" (πλένουμ), τα οποία απαίτησαν:
Τη σύλληψη και ταυτοποίηση των οδηγών, που ισχυρίστηκαν ότι ήταν μέλη του κυβερνώντος κόμματος…
Την απελευθέρωση και πλήρη αμνήστευση όλων των φοιτητών που ενεπλάκησαν στα επεισόδια.
Η κατάσταση παραμένει εκρηκτική, με πολλούς να προειδοποιούν για κλιμάκωση των ταραχών.
Η "Κόκκινη Χειρ" κλυδωνίζει τη Σερβία
Από τότε, οι φοιτητές μπλοκάρουν καθημερινά μεγάλες οδικές αρτηρίες στο Βελιγράδι για τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτά, την ώρα που κατέρρευσε η οροφή του σταθμού.
Παράλληλα, έχουν διευρύνει τα αιτήματά τους, ζητώντας από την κυβέρνηση να δημοσιεύσει όλα τα έγγραφα που αφορούν την ανακατασκευή του σιδηροδρομικού σταθμού και να αυξήσει τον προϋπολογισμό της ανώτατης εκπαίδευσης κατά 20%.
Οι «φοιτητικές σοβιετικές επιτροπές» ισχυρίζονται ότι προσπαθούν να αναγκάσουν μια παράνομη κυβέρνηση να εφαρμόσει τον νόμο και να τιμωρήσει τους υπευθύνους της τραγωδίας.
Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο το κάνουν είναι εξωθεσμικός.
Μόνο ένα μικρό ποσοστό φοιτητών από κάθε σχολή συμμετέχει στις επιτροπές αυτές, και κανείς δεν γνωρίζει ποιοι είναι οι επικεφαλής τους.
Οι εκπρόσωποί τους ισχυρίζονται ότι είναι ακομμάτιστοι και δεν θέλουν τίποτα πέρα από τα τέσσερα βασικά αιτήματά τους.
Κι όμως, όταν η κυβέρνηση επιχειρεί να τους ικανοποιήσει, αρνούνται να δεχτούν το "ναι" ως απάντηση.
Εξωτερικές παρεμβάσεις
Εν τω μεταξύ, η αντιπολίτευση που υποστηρίζεται από τη Δύση και διάφορες ΜΚΟ έχουν προσπαθήσει επανειλημμένα να καπηλευτούν τις διαδηλώσεις, προωθώντας την ανατροπή της κυβέρνησης.
Υπήρξαν ακόμη και εκκλήσεις για "κυβέρνηση ειδικών, επιλεγμένων από φοιτητές" και για ένα νέο σύνταγμα – αλλά όχι για εκλογές.
Παρακολουθώντας τους φοιτητές, δύσκολα δεν μπορεί να αισθανθεί κανείς συμπάθεια.
Είναι νέοι, ιδεαλιστές, πατριώτες, διψασμένοι για δικαιοσύνη – κάτι που οι Σέρβοι εκτιμούν βαθιά.
Αλλά αυτά τα χαρακτηριστικά τους καθιστούν ευάλωτους στη χειραγώγηση από δυνάμεις που έχουν εργαλειοποιήσει την ανθρώπινη καλοσύνη και την αξιοπρέπεια για σκοτεινούς σκοπούς, τόσο στη Σερβία όσο και αλλού.
Οι διαδηλώσεις είναι ασυνήθιστα καλά οργανωμένες, φωτογενείς και με υψηλή δημοσιότητα.
Κάθε πορεία ή αποκλεισμός δρόμου περιβάλλεται από "ομάδες προσωπικού" με ανακλαστικά γιλέκα και κράνη, ενώ κυματίζουν σερβικές σημαίες και πανό με συνθήματα όπως "Καμία παράδοση" στο θέμα του Κοσσυφοπεδίου, ενισχύοντας την πατριωτική τους ταυτότητα.
Το σύμβολο που έχουν υιοθετήσει είναι ένα κόκκινο αποτύπωμα παλάμης, υπονοώντας ότι η κυβέρνηση έχει "αίμα στα χέρια της" λόγω της κατάρρευσης του σταθμού.
Το "κόκκινο χέρι" φαίνεται να προέρχεται από την αλβανική ΜΚΟ "Mjaft!" (Φτάνει!), η οποία ιδρύθηκε το 2003 και χρηματοδοτήθηκε για χρόνια από τις ΗΠΑ και τον George Soros.
Αν και η Mjaft! φέρεται να διαλύθηκε το 2021, ένας από τους ηγέτες της, ο Εριόν Βελίαϊ, έχει γίνει δήμαρχος των Τιράνων.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται;
Οι Σέρβοι είναι καχύποπτοι απέναντι στις μαζικές διαδηλώσεις, καθώς θυμούνται την "δημοκρατική επανάσταση" του Οκτωβρίου 2000, που ανέτρεψε τον τότε πρόεδρο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.
Πολλοί από τους διαδηλωτές τότε πίστευαν ότι συμμετείχαν σε αυθόρμητη εξέγερση κατά της υποτιθέμενης "προδοσίας" του Κοσσυφοπεδίου, για να ανακαλύψουν αργότερα ότι είχαν χειραγωγηθεί από το National Endowment for Democracy (NED) και το μοντέλο της "έγχρωμης επανάστασης".
Εκείνες οι διαδηλώσεις καθοδηγήθηκαν από το φοιτητικό κίνημα "Otpor" (Αντίσταση), το οποίο είχε ως σύμβολο μια μαύρη γροθιά και διέθετε επαγγελματικό branding και προπαγάνδα – όλα χρηματοδοτούμενα από τον Αμερικανό φορολογούμενο.
Μερικοί από τους οργανωτές του πραξικοπήματος του 2000 παραδέχτηκαν αργότερα ανοιχτά ότι λάμβαναν "βαλίτσες με μετρητά" μέσω της αμερικανικής πρεσβείας και άλλων διαύλων της NED.
Ορισμένοι από αυτούς στη συνέχεια επαγγελματοποιήθηκαν, εξάγοντας "επαναστάσεις" στη Γεωργία, την Ουκρανία και τη Βόρεια Αφρική.
Γνωρίζοντας αυτά τα δεδομένα, οι "κόκκινες παλάμες" προκαλούν πολλά "κόκκινα σημάδια συναγερμού" – κυριολεκτικά, αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμη και τις διαδηλώσεις εναντίον του Μιλόσεβιτς τη δεκαετία του 1990 εμφανίστηκε ξαφνικά ένα τυχαίο πανό με το λογότυπο της Ferrari.
Οι προσπάθειες των δυτικών ΜΚΟ, των φιλοδυτικών κομμάτων και της προπαγάνδας της ΕΕ να κατευθύνουν και να εκμεταλλευτούν τις διαμαρτυρίες είναι πλέον προφανείς.
Πολιτικές επιπτώσεις και διλήμματα
Η πειθαρχία και η οργάνωση των φοιτητών έρχεται σε έντονη αντίθεση με τη χρόνια αποδιοργάνωση και αποδυνάμωση των φιλορωσικών, κυρίαρχων και δεξιών λαϊκιστικών δυνάμεων στη Σερβία.
Ο πρόεδρος Aleksandar Vucic, συνήθως ένας ικανός πολιτικός στη διαχείριση της κοινής γνώμης, αντιμετώπισε τις διαδηλώσεις αδέξια, υιοθετώντας τελικά μια πολιτική κατευνασμού που φαίνεται να έχει αποθρασύνει τους διαδηλωτές. Κάθε φορά που φαίνεται να τους καθησυχάζει, ένα βίαιο επεισόδιο αναζωπυρώνει την ένταση.
Σε δύο περιπτώσεις, οχήματα τραυμάτισαν νεαρές γυναίκες που βρίσκονταν στα μπλόκα (ευτυχώς όχι σοβαρά).
Τη νύχτα που ο Vucic ανακοίνωσε ότι είχε ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα των φοιτητών, διαδηλωτές βανδάλισαν τα γραφεία του Προοδευτικού Κόμματος στη Νόβι Σαντ, όπου ένα κορίτσι έσπασε το σαγόνι του σε συμπλοκή.
Η "κόκκινη χειρ" έχει ήδη ακυρώσει την ευκαιρία της Σερβίας να επαναφέρει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ ή να φιλοξενήσει την ειρηνευτική σύνοδο κορυφής για την Ουκρανία, καθώς πλέον θεωρείται αβέβαιος εταίρος. Ας προσέξουν και στην Ελλάδα οι αρμόδιοι.
www.bankingnews.gr
Φοιτητές από 63 πανεπιστημιακές σχολές πέντε δημόσιων και δύο ιδιωτικών πανεπιστημίων, καθώς και τέσσερα λύκεια, αποτελούν τη μεγαλύτερη πρόκληση για το κυβερνών Προοδευτικό Κόμμα και έχουν τροφοδοτήσει φήμες για μια νέα "έγχρωμη επανάσταση".
Την περασμένη εβδομάδα, χιλιάδες φοιτητές διαδήλωσαν στο Βελιγράδι και κατευθύνθηκαν προς τη Νόβι Σαντ – τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας και το επίκεντρο της κρίσης.
Υπενθυμίζεται πως, στη 1 Νοεμβρίου, η οροφή του σιδηροδρομικού σταθμού του Νόβι Σαντ, που είχε κατασκευαστεί το 1964 και ανακαινιστεί πρόσφατα στο πλαίσιο ενός έργου ταχείας σιδηροδρομικής σύνδεσης, κατέρρευσε, προκαλώντας τον θάνατο 15 ανθρώπων.
Η Σερβία, η μεγαλύτερη από τις έξι χώρες που προέκυψαν από τη Γιουγκοσλαβία, έχει αρνηθεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, το οποίο τη βομβάρδισε το 1999 για να αποσπάσει το Κοσσυφοπέδιο.
Επισήμως, επιδιώκει την ένταξη στην ΕΕ, αλλά αρνείται να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία.
Αυτό έχει καταστήσει τη χώρα πεδίο γεωπολιτικού ενδιαφέροντος για τη Μόσχα, το Πεκίνο, τις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον.
Ο πρόεδρος Aleksandar Vucic έχει εκμεταλλευτεί αυτή την ισορροπητική διπλωματία για να προσελκύσει επενδύσεις σε υποδομές και βιομηχανία, όπως το έργο του τρένου υψηλής ταχύτητας προς τα ουγγρικά σύνορα.
Η αντιπολίτευση, που υποστηρίζεται από τη Δύση, κατηγορεί εδώ και καιρό το Κόμμα της Προόδου για διαφθορά σε κατασκευαστικά έργα και εκμεταλλεύτηκε αμέσως την τραγωδία της Νόβι Σαντ για να απαιτήσει παραιτήσεις και συλλήψεις.
Το ίδιο σενάριο είχε παιχτεί και το 2023, όταν μια μαζική δολοφονία σε σχολείο του Βελιγραδίου μετατράπηκε σε διαδηλώσεις "Η Σερβία κατά της βίας", με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης.
Τότε, ο Vucic απάντησε προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές, τις οποίες οι Προοδευτικοί κέρδισαν εύκολα.
Αρχικά, οι διαδηλώσεις στο Νόβι Σαντ φαινόταν πως θα ξεφούσκωναν.
Όλα άλλαξαν όμως, όταν στις 21 Νοεμβρίου, φοιτητές δύο πανεπιστημιακών σχολών στο Βελιγράδι αποχώρησαν από τα μαθήματά τους.
Την επόμενη μέρα, μια ομάδα φοιτητών σε σχολή υποκριτικής μπλόκαρε τον δρόμο μπροστά από τη σχολή τους και συγκρούστηκε με οδηγούς που προσπάθησαν να περάσουν.
Αυτό πυροδότησε αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλο το πανεπιστήμιο, οδηγώντας στη δημιουργία "φοιτητικών σοβιέτ" (πλένουμ), τα οποία απαίτησαν:
Τη σύλληψη και ταυτοποίηση των οδηγών, που ισχυρίστηκαν ότι ήταν μέλη του κυβερνώντος κόμματος…
Την απελευθέρωση και πλήρη αμνήστευση όλων των φοιτητών που ενεπλάκησαν στα επεισόδια.
Η κατάσταση παραμένει εκρηκτική, με πολλούς να προειδοποιούν για κλιμάκωση των ταραχών.
Η "Κόκκινη Χειρ" κλυδωνίζει τη Σερβία
Από τότε, οι φοιτητές μπλοκάρουν καθημερινά μεγάλες οδικές αρτηρίες στο Βελιγράδι για τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτά, την ώρα που κατέρρευσε η οροφή του σταθμού.
Παράλληλα, έχουν διευρύνει τα αιτήματά τους, ζητώντας από την κυβέρνηση να δημοσιεύσει όλα τα έγγραφα που αφορούν την ανακατασκευή του σιδηροδρομικού σταθμού και να αυξήσει τον προϋπολογισμό της ανώτατης εκπαίδευσης κατά 20%.
Οι «φοιτητικές σοβιετικές επιτροπές» ισχυρίζονται ότι προσπαθούν να αναγκάσουν μια παράνομη κυβέρνηση να εφαρμόσει τον νόμο και να τιμωρήσει τους υπευθύνους της τραγωδίας.
Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο το κάνουν είναι εξωθεσμικός.
Μόνο ένα μικρό ποσοστό φοιτητών από κάθε σχολή συμμετέχει στις επιτροπές αυτές, και κανείς δεν γνωρίζει ποιοι είναι οι επικεφαλής τους.
Οι εκπρόσωποί τους ισχυρίζονται ότι είναι ακομμάτιστοι και δεν θέλουν τίποτα πέρα από τα τέσσερα βασικά αιτήματά τους.
Κι όμως, όταν η κυβέρνηση επιχειρεί να τους ικανοποιήσει, αρνούνται να δεχτούν το "ναι" ως απάντηση.
Εξωτερικές παρεμβάσεις
Εν τω μεταξύ, η αντιπολίτευση που υποστηρίζεται από τη Δύση και διάφορες ΜΚΟ έχουν προσπαθήσει επανειλημμένα να καπηλευτούν τις διαδηλώσεις, προωθώντας την ανατροπή της κυβέρνησης.
Υπήρξαν ακόμη και εκκλήσεις για "κυβέρνηση ειδικών, επιλεγμένων από φοιτητές" και για ένα νέο σύνταγμα – αλλά όχι για εκλογές.
Παρακολουθώντας τους φοιτητές, δύσκολα δεν μπορεί να αισθανθεί κανείς συμπάθεια.
Είναι νέοι, ιδεαλιστές, πατριώτες, διψασμένοι για δικαιοσύνη – κάτι που οι Σέρβοι εκτιμούν βαθιά.
Αλλά αυτά τα χαρακτηριστικά τους καθιστούν ευάλωτους στη χειραγώγηση από δυνάμεις που έχουν εργαλειοποιήσει την ανθρώπινη καλοσύνη και την αξιοπρέπεια για σκοτεινούς σκοπούς, τόσο στη Σερβία όσο και αλλού.
Οι διαδηλώσεις είναι ασυνήθιστα καλά οργανωμένες, φωτογενείς και με υψηλή δημοσιότητα.
Κάθε πορεία ή αποκλεισμός δρόμου περιβάλλεται από "ομάδες προσωπικού" με ανακλαστικά γιλέκα και κράνη, ενώ κυματίζουν σερβικές σημαίες και πανό με συνθήματα όπως "Καμία παράδοση" στο θέμα του Κοσσυφοπεδίου, ενισχύοντας την πατριωτική τους ταυτότητα.
Το σύμβολο που έχουν υιοθετήσει είναι ένα κόκκινο αποτύπωμα παλάμης, υπονοώντας ότι η κυβέρνηση έχει "αίμα στα χέρια της" λόγω της κατάρρευσης του σταθμού.
Το "κόκκινο χέρι" φαίνεται να προέρχεται από την αλβανική ΜΚΟ "Mjaft!" (Φτάνει!), η οποία ιδρύθηκε το 2003 και χρηματοδοτήθηκε για χρόνια από τις ΗΠΑ και τον George Soros.
Αν και η Mjaft! φέρεται να διαλύθηκε το 2021, ένας από τους ηγέτες της, ο Εριόν Βελίαϊ, έχει γίνει δήμαρχος των Τιράνων.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται;
Οι Σέρβοι είναι καχύποπτοι απέναντι στις μαζικές διαδηλώσεις, καθώς θυμούνται την "δημοκρατική επανάσταση" του Οκτωβρίου 2000, που ανέτρεψε τον τότε πρόεδρο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.
Πολλοί από τους διαδηλωτές τότε πίστευαν ότι συμμετείχαν σε αυθόρμητη εξέγερση κατά της υποτιθέμενης "προδοσίας" του Κοσσυφοπεδίου, για να ανακαλύψουν αργότερα ότι είχαν χειραγωγηθεί από το National Endowment for Democracy (NED) και το μοντέλο της "έγχρωμης επανάστασης".
Εκείνες οι διαδηλώσεις καθοδηγήθηκαν από το φοιτητικό κίνημα "Otpor" (Αντίσταση), το οποίο είχε ως σύμβολο μια μαύρη γροθιά και διέθετε επαγγελματικό branding και προπαγάνδα – όλα χρηματοδοτούμενα από τον Αμερικανό φορολογούμενο.
Μερικοί από τους οργανωτές του πραξικοπήματος του 2000 παραδέχτηκαν αργότερα ανοιχτά ότι λάμβαναν "βαλίτσες με μετρητά" μέσω της αμερικανικής πρεσβείας και άλλων διαύλων της NED.
Ορισμένοι από αυτούς στη συνέχεια επαγγελματοποιήθηκαν, εξάγοντας "επαναστάσεις" στη Γεωργία, την Ουκρανία και τη Βόρεια Αφρική.
Γνωρίζοντας αυτά τα δεδομένα, οι "κόκκινες παλάμες" προκαλούν πολλά "κόκκινα σημάδια συναγερμού" – κυριολεκτικά, αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμη και τις διαδηλώσεις εναντίον του Μιλόσεβιτς τη δεκαετία του 1990 εμφανίστηκε ξαφνικά ένα τυχαίο πανό με το λογότυπο της Ferrari.
Οι προσπάθειες των δυτικών ΜΚΟ, των φιλοδυτικών κομμάτων και της προπαγάνδας της ΕΕ να κατευθύνουν και να εκμεταλλευτούν τις διαμαρτυρίες είναι πλέον προφανείς.
Πολιτικές επιπτώσεις και διλήμματα
Η πειθαρχία και η οργάνωση των φοιτητών έρχεται σε έντονη αντίθεση με τη χρόνια αποδιοργάνωση και αποδυνάμωση των φιλορωσικών, κυρίαρχων και δεξιών λαϊκιστικών δυνάμεων στη Σερβία.
Ο πρόεδρος Aleksandar Vucic, συνήθως ένας ικανός πολιτικός στη διαχείριση της κοινής γνώμης, αντιμετώπισε τις διαδηλώσεις αδέξια, υιοθετώντας τελικά μια πολιτική κατευνασμού που φαίνεται να έχει αποθρασύνει τους διαδηλωτές. Κάθε φορά που φαίνεται να τους καθησυχάζει, ένα βίαιο επεισόδιο αναζωπυρώνει την ένταση.
Σε δύο περιπτώσεις, οχήματα τραυμάτισαν νεαρές γυναίκες που βρίσκονταν στα μπλόκα (ευτυχώς όχι σοβαρά).
Τη νύχτα που ο Vucic ανακοίνωσε ότι είχε ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα των φοιτητών, διαδηλωτές βανδάλισαν τα γραφεία του Προοδευτικού Κόμματος στη Νόβι Σαντ, όπου ένα κορίτσι έσπασε το σαγόνι του σε συμπλοκή.
Η "κόκκινη χειρ" έχει ήδη ακυρώσει την ευκαιρία της Σερβίας να επαναφέρει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ ή να φιλοξενήσει την ειρηνευτική σύνοδο κορυφής για την Ουκρανία, καθώς πλέον θεωρείται αβέβαιος εταίρος. Ας προσέξουν και στην Ελλάδα οι αρμόδιοι.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών