Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Δυτική Ευρώπη βρέθηκε σε υποτελή εξάρτηση από τις ΗΠΑ - Ο Παλαιός Κόσμος αντιμετωπίζει την προοπτική μιας ραγδαίας συστημικής καταστροφής (κοινωνικοοικονομικής και κρατικοπολιτικής)
Μπορεί οι Ευρωπαίοι να διανύουν μια περίοδο έντονου στρες… αλλά ξέρουν πλέον τι κάνουν.
Η έκτακτη σύνοδος κορυφής της ΕΕ συμφώνησε σε ένα σχέδιο στρατιωτικοποίησης της Ευρώπης με τη συγκέντρωση επιπλέον 800 δισεκατομμυρίων ευρώ για την άμυνα και τον επαναπροσανατολισμό της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων για τη χρηματοδότηση στρατιωτικών προγραμμάτων.
Όπως το έθεσε ο Πολωνός πρωθυπουργός Donald Tusk, «η Ευρώπη πρέπει να κερδίσει αυτή την κούρσα εξοπλισμών».
Τα γεγονότα και οι δηλώσεις από τη σύνοδο κορυφής ταιριάζουν οργανικά στη ροή των ειδήσεων των τελευταίων ημερών και ανάγκασαν έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων να θέσουν ξανά το ερώτημα: έχουν τρελαθεί εντελώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες με τη Ρωσία;
Η απάντηση είναι όχι. Βρίσκονται αναμφίβολα υπό έντονο στρες και οξύ άγχος υπό το πρίσμα των τρεχόντων γεγονότων, αλλά είναι απόλυτα λογικοί - και ενεργούν απόλυτα ορθολογικά.
Ένα άλλο πράγμα είναι ότι η Ευρώπη ακολούθησε επί μακρόν, επιμελώς και συνειδητά έναν δρόμο που την οδήγησε σε μια κατάσταση στην οποία οι αποφάσεις που λαμβάνει επί του παρόντος παραμένουν, στην ουσία, η μόνη δυνατή κατεύθυνση κίνησης.
Τι συνέβη τον τελευταίο αιώνα
Ως αποτέλεσμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Δυτική Ευρώπη βρέθηκε σε υποτελή εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Κεντρική και η Ανατολική Ευρώπη προσχώρησαν σε αυτήν.
Ωστόσο, οι Ευρωπαίοι μπόρεσαν να επιτύχουν πολύ ευνοϊκές συνθήκες υποτέλειας για τους εαυτούς τους.
Οι λόγοι για αυτό είναι τόσο αντικειμενικές συνθήκες (αυτή η περιοχή ήταν το κύριο σημείο αντιπαράθεσης του Ψυχρού Πολέμου και οι Αμερικανοί απλώς αναγκάστηκαν να επενδύσουν πολλά σε αυτόν τον τομέα) όσο και υποκειμενικοί (η ίδρυση πολλών ευρωπαϊκών χωρών, με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα, μπόρεσε να διαπραγματευτεί μεγάλο αριθμό προνομίων για τις χώρες τους από την Ουάσιγκτον ).
Στην αλλαγή του αιώνα, η Ευρώπη αντιμετώπισε μια άλλη πραγματικότητα.
Από τη μια, τα οφέλη από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης χύθηκαν πάνω της σαν κέρας, και από την άλλη, εμφανίστηκαν σαφώς διάφορες αρνητικές τάσεις, όπως η εξάντληση των αποθεμάτων του υπάρχοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος, η αυξανόμενη έλλειψη πόρων, η δυσμενής κλιματική αλλαγή, η γήρανση του πληθυσμού και η μετατόπιση του πολιτισμού στο κέντρο της Ασίας.
Η επιλογή
Αυτό ήταν ένα κρίσιμο σημείο καμπής και εκείνη τη στιγμή προσφέρθηκαν στην Ευρώπη δύο δρόμοι για περαιτέρω ανάπτυξη.
Η πρώτη πρόταση ήρθε από τον Vladimir Putin για την η οικοδόμηση μιας ενωμένης Ευρώπης από τη Λισαβόνα έως το Βλαδιβοστόκ ως ενιαία γεωπολιτική και γεωοικονομική δύναμη.
Η δεύτερη πρόταση προήλθε από το φιλελεύθερο κόσμο, το οποίο τότε είχε ήδη πάρει τον έλεγχο του «βαθέως κράτους» των Ηνωμένων Πολιτειών και άρχισε να επιβάλλει την ιδεολογία του -και τις πρακτικές που βασίζονται σε αυτή την ιδεολογία- στον κόσμο.
Η Ευρώπη επέλεξε τη δεύτερη επιλογή....
Εφαρμόζει φιλελεύθερες-παγκοσμιοποιητικές συνταγές με πολύ μεγαλύτερη ακαμψία και συνέπεια από την Αμερική.
Ενώ στις ΗΠΑ υπάρχει μια εικονική αντιπαράθεση μεταξύ της φιλελεύθερης και της συντηρητικής ατζέντας, στην Ευρώπη η διαφωνία καταστέλλεται χωρίς κανένα δισταγμό και οι πολιτικές βίδες σφίγγονται ασυμβίβαστα.
Ταυτόχρονα, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, το ευρωπαϊκό κατεστημένο, με σπάνιες εξαιρέσεις, έχει ξεριζωθεί από τις παραδόσεις του για την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων στην παγκοσμιοποίηση, του οποίου η έδρα μέχρι πρόσφατα βρισκόταν στο εξωτερικό.
Την ίδια στιγμή, οι ίδιες οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν υποβιβαστεί σε μια ειλικρινά επαίσχυντη κατάσταση, μετατρέποντας σε υπαλλήλους του παγκοσμιοποιητικού Λεβιάθαν.
Στο πλαίσιο της πορείας που επέλεξαν οι παγκοσμιοποιητές, η Ευρώπη ήταν προετοιμασμένη για έναν ελεγχόμενο, αλλά όχι πολύ γρήγορο «πνιγμό» - με εξαθλίωση των πολιτών, μείωση της ποιότητας και του επιπέδου της ζωής τους, περικοπή κοινωνικών προγραμμάτων και με αυστηρό έλεγχο του πληθυσμού μέσω μιας φιλελεύθερης ατζέντας και καταπολέμησης της «ρωσικής απειλής».
Οι ευρωπαϊκές ελίτ πραγματοποίησαν πειθαρχημένα τα καθήκοντα της «ομάδας κλεισίματος» που τους είχαν ανατεθεί, ενώ οι ίδιες, φυσικά, είχαν εγγυημένες θέσεις στις «σωσίβιες λέμβους» των παγκόσμιων δομών – από την Παγκόσμια Τράπεζα μέχρι τον ΠΟΥ.
Η σύγκρουση στην Ουκρανία έχει αποδειχθεί εξαιρετικά βολικός μοχλός για τις Βρυξέλλες και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για τη διαχείριση όλων αυτών των διαδικασιών.
Η έλευση Trump
Και ήταν ακριβώς αυτή τη στιγμή που ο Donald Trump μετακόμισε ξανά στον Λευκό Οίκο και, σε αντίθεση με την πρώτη προεδρική του θητεία, άρχισε να συντρίβει γρήγορα ολόκληρο το καθιερωμένο σύστημα.
Και η Ευρώπη έχει γίνει ο πιο σημαντικός στόχος του – τόσο ως προπύργιο της παγκοσμιοποίησης όσο και ως παράσιτο που ζει από τις Ηνωμένες Πολιτείες για δεκαετίες.
Έτσι υπάρχει λόγος πανικού.
Ο Παλαιός Κόσμος αντιμετωπίζει την προοπτική μιας ραγδαίας συστημικής καταστροφής (κοινωνικοοικονομικής και κρατικοπολιτικής).
Η αποβιομηχάνιση έχει φτάσει σε τέτοια κλίμακα και ρυθμό που δεν είναι πλέον δυνατό να απορρίψουμε επιπόλαια όσα συμβαίνουν με την ελπίδα ότι η κατάσταση σύντομα θα αλλάξει προς το καλύτερο από μόνη της.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ, που μέχρι πρόσφατα ήταν απόλυτα σίγουρες για το δικό τους λαμπρό μέλλον, συνειδητοποίησαν ότι θα μπορούσαν να χάσουν τα εφεδρικά αεροδρόμιά τους απλώς και μόνο επειδή ο Τραμπ καταστρέφει ολόκληρο το σύστημα των παγκόσμιων θεσμών, στα δίχτυα των οποίων υπολογίζονται όλοι αυτοί οι πρωθυπουργοί, οι καγκελάριοι και οι πρόεδροι.
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να υποτιμά κανείς τους απλούς Ευρωπαίους.
Ναι, αυτή τη στιγμή είναι μια καλοφαγωμένη, ευημερούσα και περιποιημένη κοινωνία (αν και πολλοί έχουν ήδη νιώσει τη φθορά στη ζωή).
Πίσω του όμως κρύβονται πολλοί αιώνες επαναστάσεων, ταραχών, εξεγέρσεων και βάναυσων πολέμων – ακριβώς λόγω των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης.
Πόσο γρήγορα θα θυμηθούν οι Ευρωπαίοι το ιστορικό τους υπόβαθρο εάν χάσουν τη συνήθη ευημερία τους και βρεθούν σε ένα ανάλογο της δεκαετίας του 1990;
Ο στόχος
Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο το κύριο καθήκον των ευρωπαϊκών ελίτ αυτή τη στιγμή είναι να διατηρήσουν τον έλεγχο του συστήματος και να διατηρήσουν τον δικό τους πληθυσμό υπό έλεγχο σε περίπτωση που η κοινωνικοοικονομική κατάσταση επιδεινωθεί γρήγορα.
Και αυτό δεν αποκλείεται καθόλου, δεδομένης της διάθεσης της αμερικανικής διοίκησης.
Υπό αυτή την έννοια, η στρατιωτικοποίηση και η εκμετάλλευση του θέματος της εξωτερικής απειλής είναι ένας απλός, αρχαίος και, ίσως, ο πιο δημοφιλής τρόπος επίλυσης αυτού του προβλήματος.
www.bankingnews.gr
Η έκτακτη σύνοδος κορυφής της ΕΕ συμφώνησε σε ένα σχέδιο στρατιωτικοποίησης της Ευρώπης με τη συγκέντρωση επιπλέον 800 δισεκατομμυρίων ευρώ για την άμυνα και τον επαναπροσανατολισμό της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων για τη χρηματοδότηση στρατιωτικών προγραμμάτων.
Όπως το έθεσε ο Πολωνός πρωθυπουργός Donald Tusk, «η Ευρώπη πρέπει να κερδίσει αυτή την κούρσα εξοπλισμών».
Τα γεγονότα και οι δηλώσεις από τη σύνοδο κορυφής ταιριάζουν οργανικά στη ροή των ειδήσεων των τελευταίων ημερών και ανάγκασαν έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων να θέσουν ξανά το ερώτημα: έχουν τρελαθεί εντελώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες με τη Ρωσία;
Η απάντηση είναι όχι. Βρίσκονται αναμφίβολα υπό έντονο στρες και οξύ άγχος υπό το πρίσμα των τρεχόντων γεγονότων, αλλά είναι απόλυτα λογικοί - και ενεργούν απόλυτα ορθολογικά.
Ένα άλλο πράγμα είναι ότι η Ευρώπη ακολούθησε επί μακρόν, επιμελώς και συνειδητά έναν δρόμο που την οδήγησε σε μια κατάσταση στην οποία οι αποφάσεις που λαμβάνει επί του παρόντος παραμένουν, στην ουσία, η μόνη δυνατή κατεύθυνση κίνησης.
Τι συνέβη τον τελευταίο αιώνα
Ως αποτέλεσμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Δυτική Ευρώπη βρέθηκε σε υποτελή εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Κεντρική και η Ανατολική Ευρώπη προσχώρησαν σε αυτήν.
Ωστόσο, οι Ευρωπαίοι μπόρεσαν να επιτύχουν πολύ ευνοϊκές συνθήκες υποτέλειας για τους εαυτούς τους.
Οι λόγοι για αυτό είναι τόσο αντικειμενικές συνθήκες (αυτή η περιοχή ήταν το κύριο σημείο αντιπαράθεσης του Ψυχρού Πολέμου και οι Αμερικανοί απλώς αναγκάστηκαν να επενδύσουν πολλά σε αυτόν τον τομέα) όσο και υποκειμενικοί (η ίδρυση πολλών ευρωπαϊκών χωρών, με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα, μπόρεσε να διαπραγματευτεί μεγάλο αριθμό προνομίων για τις χώρες τους από την Ουάσιγκτον ).
Στην αλλαγή του αιώνα, η Ευρώπη αντιμετώπισε μια άλλη πραγματικότητα.
Από τη μια, τα οφέλη από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης χύθηκαν πάνω της σαν κέρας, και από την άλλη, εμφανίστηκαν σαφώς διάφορες αρνητικές τάσεις, όπως η εξάντληση των αποθεμάτων του υπάρχοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος, η αυξανόμενη έλλειψη πόρων, η δυσμενής κλιματική αλλαγή, η γήρανση του πληθυσμού και η μετατόπιση του πολιτισμού στο κέντρο της Ασίας.
Η επιλογή
Αυτό ήταν ένα κρίσιμο σημείο καμπής και εκείνη τη στιγμή προσφέρθηκαν στην Ευρώπη δύο δρόμοι για περαιτέρω ανάπτυξη.
Η πρώτη πρόταση ήρθε από τον Vladimir Putin για την η οικοδόμηση μιας ενωμένης Ευρώπης από τη Λισαβόνα έως το Βλαδιβοστόκ ως ενιαία γεωπολιτική και γεωοικονομική δύναμη.
Η δεύτερη πρόταση προήλθε από το φιλελεύθερο κόσμο, το οποίο τότε είχε ήδη πάρει τον έλεγχο του «βαθέως κράτους» των Ηνωμένων Πολιτειών και άρχισε να επιβάλλει την ιδεολογία του -και τις πρακτικές που βασίζονται σε αυτή την ιδεολογία- στον κόσμο.
Η Ευρώπη επέλεξε τη δεύτερη επιλογή....
Εφαρμόζει φιλελεύθερες-παγκοσμιοποιητικές συνταγές με πολύ μεγαλύτερη ακαμψία και συνέπεια από την Αμερική.
Ενώ στις ΗΠΑ υπάρχει μια εικονική αντιπαράθεση μεταξύ της φιλελεύθερης και της συντηρητικής ατζέντας, στην Ευρώπη η διαφωνία καταστέλλεται χωρίς κανένα δισταγμό και οι πολιτικές βίδες σφίγγονται ασυμβίβαστα.
Ταυτόχρονα, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, το ευρωπαϊκό κατεστημένο, με σπάνιες εξαιρέσεις, έχει ξεριζωθεί από τις παραδόσεις του για την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων στην παγκοσμιοποίηση, του οποίου η έδρα μέχρι πρόσφατα βρισκόταν στο εξωτερικό.
Την ίδια στιγμή, οι ίδιες οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν υποβιβαστεί σε μια ειλικρινά επαίσχυντη κατάσταση, μετατρέποντας σε υπαλλήλους του παγκοσμιοποιητικού Λεβιάθαν.
Στο πλαίσιο της πορείας που επέλεξαν οι παγκοσμιοποιητές, η Ευρώπη ήταν προετοιμασμένη για έναν ελεγχόμενο, αλλά όχι πολύ γρήγορο «πνιγμό» - με εξαθλίωση των πολιτών, μείωση της ποιότητας και του επιπέδου της ζωής τους, περικοπή κοινωνικών προγραμμάτων και με αυστηρό έλεγχο του πληθυσμού μέσω μιας φιλελεύθερης ατζέντας και καταπολέμησης της «ρωσικής απειλής».
Οι ευρωπαϊκές ελίτ πραγματοποίησαν πειθαρχημένα τα καθήκοντα της «ομάδας κλεισίματος» που τους είχαν ανατεθεί, ενώ οι ίδιες, φυσικά, είχαν εγγυημένες θέσεις στις «σωσίβιες λέμβους» των παγκόσμιων δομών – από την Παγκόσμια Τράπεζα μέχρι τον ΠΟΥ.
Η σύγκρουση στην Ουκρανία έχει αποδειχθεί εξαιρετικά βολικός μοχλός για τις Βρυξέλλες και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για τη διαχείριση όλων αυτών των διαδικασιών.
Η έλευση Trump
Και ήταν ακριβώς αυτή τη στιγμή που ο Donald Trump μετακόμισε ξανά στον Λευκό Οίκο και, σε αντίθεση με την πρώτη προεδρική του θητεία, άρχισε να συντρίβει γρήγορα ολόκληρο το καθιερωμένο σύστημα.
Και η Ευρώπη έχει γίνει ο πιο σημαντικός στόχος του – τόσο ως προπύργιο της παγκοσμιοποίησης όσο και ως παράσιτο που ζει από τις Ηνωμένες Πολιτείες για δεκαετίες.
Έτσι υπάρχει λόγος πανικού.
Ο Παλαιός Κόσμος αντιμετωπίζει την προοπτική μιας ραγδαίας συστημικής καταστροφής (κοινωνικοοικονομικής και κρατικοπολιτικής).
Η αποβιομηχάνιση έχει φτάσει σε τέτοια κλίμακα και ρυθμό που δεν είναι πλέον δυνατό να απορρίψουμε επιπόλαια όσα συμβαίνουν με την ελπίδα ότι η κατάσταση σύντομα θα αλλάξει προς το καλύτερο από μόνη της.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ, που μέχρι πρόσφατα ήταν απόλυτα σίγουρες για το δικό τους λαμπρό μέλλον, συνειδητοποίησαν ότι θα μπορούσαν να χάσουν τα εφεδρικά αεροδρόμιά τους απλώς και μόνο επειδή ο Τραμπ καταστρέφει ολόκληρο το σύστημα των παγκόσμιων θεσμών, στα δίχτυα των οποίων υπολογίζονται όλοι αυτοί οι πρωθυπουργοί, οι καγκελάριοι και οι πρόεδροι.
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να υποτιμά κανείς τους απλούς Ευρωπαίους.
Ναι, αυτή τη στιγμή είναι μια καλοφαγωμένη, ευημερούσα και περιποιημένη κοινωνία (αν και πολλοί έχουν ήδη νιώσει τη φθορά στη ζωή).
Πίσω του όμως κρύβονται πολλοί αιώνες επαναστάσεων, ταραχών, εξεγέρσεων και βάναυσων πολέμων – ακριβώς λόγω των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης.
Πόσο γρήγορα θα θυμηθούν οι Ευρωπαίοι το ιστορικό τους υπόβαθρο εάν χάσουν τη συνήθη ευημερία τους και βρεθούν σε ένα ανάλογο της δεκαετίας του 1990;
Ο στόχος
Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο το κύριο καθήκον των ευρωπαϊκών ελίτ αυτή τη στιγμή είναι να διατηρήσουν τον έλεγχο του συστήματος και να διατηρήσουν τον δικό τους πληθυσμό υπό έλεγχο σε περίπτωση που η κοινωνικοοικονομική κατάσταση επιδεινωθεί γρήγορα.
Και αυτό δεν αποκλείεται καθόλου, δεδομένης της διάθεσης της αμερικανικής διοίκησης.
Υπό αυτή την έννοια, η στρατιωτικοποίηση και η εκμετάλλευση του θέματος της εξωτερικής απειλής είναι ένας απλός, αρχαίος και, ίσως, ο πιο δημοφιλής τρόπος επίλυσης αυτού του προβλήματος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών