Η οικονομική άγνοια για την άνοδο των τιμών - μία βουτία.... στην ιστορία από τα διατάγματα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού στις εξαγγελίες της Kamala Harris για έλεγχο των τιμών
Μετά την υγειονομική κρίση του Covid-19, η κυρίαρχη οικονομική ανησυχία του αμερικανικού κοινού ήταν, με απλά λόγια, ο πληθωρισμός ήτοι οι ακραίες αυξήσεις στις τιμές.
Σε μια προσπάθεια να κερδίσει την εύνοια του εκλογικού σώματος και επίδειξης οικονομικής άγνοιας και λαϊκισμού, η Αντιπρόεδρος Kamala Harris δήλωσε πρόσφατα ότι υποστηρίζει τους ελέγχους στις τιμές για την καταπολέμηση της κερδοσκοπίας, τις οποίες αποδίδει σε ζητήματα της εφοδιαστικής αλυσίδας και την εταιρική «απληστία».
Σήμερα, συχνά φαίνεται ότι η εμβέλεια και η γνώση της Ιστορίας των ΗΠΑ περιορίζεται σε μερικές κοινοτοπίες σχετικά με αγορές που χρονολογούνται όχι περισσότερο από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 ή ίσως τη δεκαετία του 1920.
Ο πληθωρισμός και η υποβάθμιση του νομίσματος, ωστόσο, πάνε πολύ πιο πίσω στην ανθρώπινη και οικονομική ιστορία.
Επιπλέον, συχνά συνοδεύονται από προσπάθειες διόρθωσής τους με ελέγχους τιμών.
Αυτό συνέβη ιδιαίτερα με τις αυτοκρατορίες, σύμφωνα με τους επαϊοντες...
Η κρίση του 3ου αιώνα μ.Χ.
Αν θέλουμε να μάθουμε για την υποβάθμιση των νομισμάτων και τους ελέγχους των τιμών, θα πρέπει να κοιτάξουμε την κρίση του Τρίτου Αιώνα.
Η κρίση του τρίτου αιώνα ήταν μια περίοδος περίπου 50 ετών κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία διήρκεσε το διάστημα 235-284 μ.Χ.
Μεταξύ των πολλών προβλημάτων που θα αντιμετώπιζε η Ρώμη κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν η υποβάθμιση του νομίσματος.
Αυτή η υποτίμηση του νομίσματός τους επιτεύχθηκε μέσω της μείωσης της ποσότητας αργύρου στο ρωμαϊκό δηνάριο.
Οι Ρωμαίοι ξόδεψαν περισσότερα από όσα μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά, όπως συμβαίνει συχνά με τις αυτοκρατορίες.
Οι πόλεμοι κατά των Γότθων, των Αλαμανών και των Σασσανιδών αύξησαν δραματικά τις στρατιωτικές δαπάνες.
Τα δημόσια έργα και οι κοινωνικές παροχές αυξήθηκαν επίσης.
Το Völkerwanderung, ή οι μετακινήσεις των των λαών, είδε τη Ρώμη να πλημμυρίζει από γερμανικές φυλές που εγκαθίστανται εντός των συνόρων της, κάτι που επίσης επηρέασε τις δαπάνες τους.
Ο στρατός επεκτάθηκε και, σε διάστημα περίπου 200 ετών, το ρωμαϊκό δηνάριο είχε μετατραπεί από την κοπή με ασήμι 95-98% σε περίπου 2-5% ασήμι.
Το ασήμι, που έδωσε στο δηνάριο αναγνωρισμένη αξία, μειώθηκε πάνω από 90%.
Το δολάριο, φυσικά, δεν είναι νόμισμα με την παραδοσιακή έννοια, ούτε υποστηρίζεται πλέον από κάποιο εμπόρευμα, όπως ο χρυσός.
Είναι ένα νόμισμα fiat.
Αντί να μειώσουμε το ασήμι ή το χρυσό στη διαδικασία κοπής, η υποτίμηση του νομίσματος μας γίνεται μέσω της πληθωριστικής εκτύπωσης περισσότερων δολαρίων.
Σε λίγο περισσότερο από 100 χρόνια από την ίδρυση της Federal Reserve το 1913, το δολάριο έχει υποτιμηθεί κατά 97%.
Για παράδειγμα, το 1913, για μια λίβρα ψωμιού η μέση τιμή ήταν κάποια σεντς, ενώ μια λίβρα ψωμιού σήμερα είναι κατά μέσο όρο περίπου 2,05 δολάρια.
Η λίβρα του βρετανικού συστήματος μονάδων (avoirdupois ή διεθνούς) ορίζεται επισήμως ως 453,59237 γραμμάρια
Τόσο στη ρωμαϊκή όσο και στις σύγχρονες περιπτώσεις, οι έλεγχοι τιμών είτε έχουν χρησιμοποιηθεί είτε προταθεί ως λύση στις αυξημένες τιμές.
Φυσικά, και στις δύο περιπτώσεις, ο λεγόμενος «ένοχος» των υψηλότερων τιμών δεν ήταν οι πολιτικές των αυτοκρατόρων ή της Federal Reserve, αλλά η απληστία των εμπόρων.
Για την καταπολέμηση αυτών των ανήθικων παραγόντων της αγοράς, οι έλεγχοι των τιμών παίρνουν το επίκεντρο.
Ο έλεγχος τιμών από τον Διοκλητιανό
Στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ., ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός θέσπισε το Edictum de pretiis rerum venalium (Διάταγμα σχετικά με τις τιμές των αγαθών προς πώληση) — ένα μεγάλο διάταγμα που όριζε μέγιστες τιμές σε περισσότερα από 1.200 προϊόντα.
Αυτοί οι έλεγχοι τιμών ίσχυαν για προϊόντα που κυμαίνονται από τρόφιμα, ρούχα, υφάσματα, πολύτιμα μέταλλα, ακόμη και σκλάβους.
Η τιμωρία για την αντίθεση αυτού του διατάγματος θα μπορούσε να περιλαμβάνει και τη θανάτωση θάνατο.
Ωστόσο, οι έλεγχοι των τιμών δεν λειτούργησαν και δημιούργησαν ελλείψεις, «μαύρες αγορές» και υψηλότερες τιμές.
Ενώ η Αντιπρόεδρος Harris υποβαθμίζει επί του παρόντος τα σχόλιά της για την καταπολέμηση της «υπερβολικής αύξησης των τιμών», τα ένστικτά της ήταν αρχικά παρόμοια με του Διοκλητιανού, εκτός από τιμωρίες τόσο απότομες όσο η θανατική ποινή, φυσικά.
Τα αρχικά σημεία ομιλίας του Harris για τους ελέγχους των τιμών ήταν αρκετά ξεκάθαρα.
«Λοιπόν, πιστέψτε με, ως πρόεδρος, θα κυνηγήσω τους κερδοσκόπους.
Και θα εργαστώ για να περάσω την πρώτη ομοσπονδιακή απαγόρευση στην αύξηση των τιμών στα τρόφιμα.
Το σχέδιό μου θα περιλαμβάνει νέες κυρώσεις για εταιρείες που εκμεταλλεύονται τις κρίσεις και παραβιάζουν τους κανόνες», είπε η Harris.
Όπως ο Διοκλητιανός και άλλοι που θέσπισε ελέγχους τιμών, το αντικειμενικό γεγονός της αποδυνάμωσης του νομίσματος δεν αντιμετωπίζεται πρακτικά ούτε αναγνωρίζεται με οποιονδήποτε τρόπο.
Αντίθετα, είναι η πρόσφατη επίκληση στην «απληστία» των εμπόρων, των εταιρειών ή οποιουδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί ως «κακοί παικτες».
Όταν μια κυβέρνηση, σύγχρονη ή αρχαία, προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις υψηλές τιμές θέτοντας ελέγχους τιμών, αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε επίταση των οικονομικών προβλημάτων.
Η σωστή πορεία δράσης θα ήταν να αντιμετωπιστεί το γεγονός ότι το νόμισμα χάνει αξία και οι αιτίες που οδήγησαν την κυβέρνηση να υποτιμήσει το νόμισμα. Δυστυχώς, ούτε οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, ούτε οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι, ούτε οι καιροσκόποι πολιτικοί τείνουν να βλέπουν το θέμα αυτό ξεκάθαρα.
www.bankingnews.gr
Σε μια προσπάθεια να κερδίσει την εύνοια του εκλογικού σώματος και επίδειξης οικονομικής άγνοιας και λαϊκισμού, η Αντιπρόεδρος Kamala Harris δήλωσε πρόσφατα ότι υποστηρίζει τους ελέγχους στις τιμές για την καταπολέμηση της κερδοσκοπίας, τις οποίες αποδίδει σε ζητήματα της εφοδιαστικής αλυσίδας και την εταιρική «απληστία».
Σήμερα, συχνά φαίνεται ότι η εμβέλεια και η γνώση της Ιστορίας των ΗΠΑ περιορίζεται σε μερικές κοινοτοπίες σχετικά με αγορές που χρονολογούνται όχι περισσότερο από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 ή ίσως τη δεκαετία του 1920.
Ο πληθωρισμός και η υποβάθμιση του νομίσματος, ωστόσο, πάνε πολύ πιο πίσω στην ανθρώπινη και οικονομική ιστορία.
Επιπλέον, συχνά συνοδεύονται από προσπάθειες διόρθωσής τους με ελέγχους τιμών.
Αυτό συνέβη ιδιαίτερα με τις αυτοκρατορίες, σύμφωνα με τους επαϊοντες...
Η κρίση του 3ου αιώνα μ.Χ.
Αν θέλουμε να μάθουμε για την υποβάθμιση των νομισμάτων και τους ελέγχους των τιμών, θα πρέπει να κοιτάξουμε την κρίση του Τρίτου Αιώνα.
Η κρίση του τρίτου αιώνα ήταν μια περίοδος περίπου 50 ετών κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία διήρκεσε το διάστημα 235-284 μ.Χ.
Μεταξύ των πολλών προβλημάτων που θα αντιμετώπιζε η Ρώμη κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν η υποβάθμιση του νομίσματος.
Αυτή η υποτίμηση του νομίσματός τους επιτεύχθηκε μέσω της μείωσης της ποσότητας αργύρου στο ρωμαϊκό δηνάριο.
Οι Ρωμαίοι ξόδεψαν περισσότερα από όσα μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά, όπως συμβαίνει συχνά με τις αυτοκρατορίες.
Οι πόλεμοι κατά των Γότθων, των Αλαμανών και των Σασσανιδών αύξησαν δραματικά τις στρατιωτικές δαπάνες.
Τα δημόσια έργα και οι κοινωνικές παροχές αυξήθηκαν επίσης.
Το Völkerwanderung, ή οι μετακινήσεις των των λαών, είδε τη Ρώμη να πλημμυρίζει από γερμανικές φυλές που εγκαθίστανται εντός των συνόρων της, κάτι που επίσης επηρέασε τις δαπάνες τους.
Ο στρατός επεκτάθηκε και, σε διάστημα περίπου 200 ετών, το ρωμαϊκό δηνάριο είχε μετατραπεί από την κοπή με ασήμι 95-98% σε περίπου 2-5% ασήμι.
Το ασήμι, που έδωσε στο δηνάριο αναγνωρισμένη αξία, μειώθηκε πάνω από 90%.
Το δολάριο, φυσικά, δεν είναι νόμισμα με την παραδοσιακή έννοια, ούτε υποστηρίζεται πλέον από κάποιο εμπόρευμα, όπως ο χρυσός.
Είναι ένα νόμισμα fiat.
Αντί να μειώσουμε το ασήμι ή το χρυσό στη διαδικασία κοπής, η υποτίμηση του νομίσματος μας γίνεται μέσω της πληθωριστικής εκτύπωσης περισσότερων δολαρίων.
Σε λίγο περισσότερο από 100 χρόνια από την ίδρυση της Federal Reserve το 1913, το δολάριο έχει υποτιμηθεί κατά 97%.
Για παράδειγμα, το 1913, για μια λίβρα ψωμιού η μέση τιμή ήταν κάποια σεντς, ενώ μια λίβρα ψωμιού σήμερα είναι κατά μέσο όρο περίπου 2,05 δολάρια.
Η λίβρα του βρετανικού συστήματος μονάδων (avoirdupois ή διεθνούς) ορίζεται επισήμως ως 453,59237 γραμμάρια
Τόσο στη ρωμαϊκή όσο και στις σύγχρονες περιπτώσεις, οι έλεγχοι τιμών είτε έχουν χρησιμοποιηθεί είτε προταθεί ως λύση στις αυξημένες τιμές.
Φυσικά, και στις δύο περιπτώσεις, ο λεγόμενος «ένοχος» των υψηλότερων τιμών δεν ήταν οι πολιτικές των αυτοκρατόρων ή της Federal Reserve, αλλά η απληστία των εμπόρων.
Για την καταπολέμηση αυτών των ανήθικων παραγόντων της αγοράς, οι έλεγχοι των τιμών παίρνουν το επίκεντρο.
Ο έλεγχος τιμών από τον Διοκλητιανό
Στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ., ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός θέσπισε το Edictum de pretiis rerum venalium (Διάταγμα σχετικά με τις τιμές των αγαθών προς πώληση) — ένα μεγάλο διάταγμα που όριζε μέγιστες τιμές σε περισσότερα από 1.200 προϊόντα.
Αυτοί οι έλεγχοι τιμών ίσχυαν για προϊόντα που κυμαίνονται από τρόφιμα, ρούχα, υφάσματα, πολύτιμα μέταλλα, ακόμη και σκλάβους.
Η τιμωρία για την αντίθεση αυτού του διατάγματος θα μπορούσε να περιλαμβάνει και τη θανάτωση θάνατο.
Ωστόσο, οι έλεγχοι των τιμών δεν λειτούργησαν και δημιούργησαν ελλείψεις, «μαύρες αγορές» και υψηλότερες τιμές.
Ενώ η Αντιπρόεδρος Harris υποβαθμίζει επί του παρόντος τα σχόλιά της για την καταπολέμηση της «υπερβολικής αύξησης των τιμών», τα ένστικτά της ήταν αρχικά παρόμοια με του Διοκλητιανού, εκτός από τιμωρίες τόσο απότομες όσο η θανατική ποινή, φυσικά.
Τα αρχικά σημεία ομιλίας του Harris για τους ελέγχους των τιμών ήταν αρκετά ξεκάθαρα.
«Λοιπόν, πιστέψτε με, ως πρόεδρος, θα κυνηγήσω τους κερδοσκόπους.
Και θα εργαστώ για να περάσω την πρώτη ομοσπονδιακή απαγόρευση στην αύξηση των τιμών στα τρόφιμα.
Το σχέδιό μου θα περιλαμβάνει νέες κυρώσεις για εταιρείες που εκμεταλλεύονται τις κρίσεις και παραβιάζουν τους κανόνες», είπε η Harris.
Όπως ο Διοκλητιανός και άλλοι που θέσπισε ελέγχους τιμών, το αντικειμενικό γεγονός της αποδυνάμωσης του νομίσματος δεν αντιμετωπίζεται πρακτικά ούτε αναγνωρίζεται με οποιονδήποτε τρόπο.
Αντίθετα, είναι η πρόσφατη επίκληση στην «απληστία» των εμπόρων, των εταιρειών ή οποιουδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί ως «κακοί παικτες».
Όταν μια κυβέρνηση, σύγχρονη ή αρχαία, προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις υψηλές τιμές θέτοντας ελέγχους τιμών, αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε επίταση των οικονομικών προβλημάτων.
Η σωστή πορεία δράσης θα ήταν να αντιμετωπιστεί το γεγονός ότι το νόμισμα χάνει αξία και οι αιτίες που οδήγησαν την κυβέρνηση να υποτιμήσει το νόμισμα. Δυστυχώς, ούτε οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, ούτε οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι, ούτε οι καιροσκόποι πολιτικοί τείνουν να βλέπουν το θέμα αυτό ξεκάθαρα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών