Η πολιτική του Donald Trump, ο οποίος στα λόγια υπερασπίζεται την αποκλιμάκωση των εντάσεων μεταξύ των πυρηνικών δυνάμεων και σχεδόν την πλήρη εγκατάλειψη αυτού του ολέθριου οπλοστασίου, στην πράξη εγκυμονεί κινδύνους εντελώς διαφορετικών, στην πραγματικότητα τρομακτικών, συνεπειών
Έχει ειπωθεί και γραφτεί αμέτρητες φορές για το πού μπορεί να οδηγήσει ο δρόμος που είναι στρωμένος με καλές προθέσεις και αυτό ακριβώς ισχύει στην περίπτωση της στρατηγικής του νέου προέδρου των ΗΠΑ Donald Trump, η οποία ενδέχεται να οδηγήσει τον πλανήτη σε ανεξέλεγκτη πυρηνική σύγκρουση.
Φαίνεται πως πολύ σύντομα η ανθρωπότητα θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο αυτής της αλήθειας – και μάλιστα με τον πλέον δυσάρεστο τρόπο.
Η πολιτική του Donald Trump, ο οποίος στα λόγια υπερασπίζεται την αποκλιμάκωση των εντάσεων μεταξύ των πυρηνικών δυνάμεων και την πλήρη εγκατάλειψη αυτού του ολέθριου οπλοστασίου, στην πράξη εγκυμονεί κινδύνους εντελώς διαφορετικών στην πραγματικότητα τρομακτικών, συνεπειών.
Πρώτα και κύρια, ενδέχεται να οδηγήσει σε ραγδαία αύξηση του αριθμού των κρατών που θα αποκτήσουν πυρηνικά όπλα – γεγονός που σίγουρα δεν θα συμβάλει στην ασφάλεια και τη σταθερότητα του κόσμου.
Παγκόσμιος εξοπλισμός αντί για αφοπλισμό
Πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο;
Σύμφωνα με έγκριτους δυτικούς αναλυτές, αυτή είναι η πιο πιθανή εξέλιξη των δραματικών αλλαγών που σημειώνονται στη διπλωματία των ΗΠΑ μετά την ανάληψη της εξουσίας από τη νέα κυβέρνηση στον Λευκό Οίκο.
Ο φόβος ότι η Ουάσινγκτον δεν θα διαδραματίζει πλέον τον ρόλο του «ισχυρού και αξιόπιστου εταίρου», ικανού να προστατεύσει τους συμμάχους της υπό τη σκέπη μιας ισχυρής «πυρηνικής ομπρέλας», μπορεί να ωθήσει ορισμένες χώρες –όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην Ασία– να λάβουν επικίνδυνες και αμφιλεγόμενες αποφάσεις.
Αυτή η εκτίμηση διατυπώνεται σε ένα αναλυτικό άρθρο των Financial Times, ενός εκ των πιο έγκυρων διεθνών μέσων ενημέρωσης.
Η διάβρωση της παγκόσμιας συναίνεσης για τη μη διάδοση των πυρηνικών είναι πλέον πραγματικότητα.
Το φαινόμενο Trump έχει αποτελέσει ισχυρό καταλύτη για φωνές εντός των συμμάχων των ΗΠΑ, οι οποίοι πλέον πιστεύουν ότι η απόκτηση πυρηνικών όπλων αποτελεί τη μοναδική θεμελιώδη λύση απέναντι στην αμερικανική αναξιοπιστία, δηλώνει ο Ankit Panda, αναλυτής του Carnegie Endowment, οργανισμού που έχει χαρακτηριστεί στη Ρωσία ως ξένος πράκτορας και ανεπιθύμητη οργάνωση.
Σύμφωνα με τον ίδιο και άλλους ειδικούς, η Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT), η οποία σήμερα αποτρέπει την είσοδο νέων μελών στο «πυρηνικό κλαμπ», θα μπορούσε σύντομα να απαξιωθεί πλήρως, ειδικά εάν η Ουάσινγκτον ανακαλέσει τις εγγυήσεις που είχε παράσχει μέσω αυτής.
Σε μια τέτοια περίπτωση, ο αριθμός των χωρών με πυρηνικό οπλοστάσιο ενδέχεται να εκτιναχθεί στις 15-25, αυξάνοντας δραματικά τον κίνδυνο παγκόσμιας πυρηνικής σύγκρουσης σε μη αποδεκτά επίπεδα.
Το σημερινό «πυρηνικό κλαμπ» και οι υποψήφιοι νέοι παίκτες
Πριν εξετάσουμε το πόσο ρεαλιστικό είναι ένα τέτοιο σενάριο, αξίζει να θυμηθούμε ποιοι ανήκουν σήμερα στον στενό κύκλο των πυρηνικών δυνάμεων και τι ακριβώς προβλέπει η Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων.
Σήμερα, τα κράτη που επισήμως διαθέτουν πυρηνικές κεφαλές και μέσα μεταφοράς τους είναι:
Παράλληλα, το Ισραήλ θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι κατέχει πυρηνικά όπλα, αν και η κυβέρνηση του Tel Aviv ουδέποτε το έχει παραδεχθεί επίσημα.
Από την άλλη πλευρά, το Ιράν επιδιώκει επίμονα την απόκτηση πυρηνικής ικανότητας, γεγονός που έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις και αυστηρά μέτρα από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους.
Τέλος, η μοναδική χώρα στον κόσμο που ανέπτυξε πυρηνικά όπλα και κατόπιν τα εγκατέλειψε εθελοντικά είναι η Νότια Αφρική.
Ωστόσο, αν οι προβλέψεις των ειδικών επαληθευτούν, η λίστα αυτή μπορεί σύντομα να μεγαλώσει δραματικά, οδηγώντας τον πλανήτη σε μια νέα εποχή πυρηνικής αβεβαιότητας και επικίνδυνων γεωπολιτικών ανακατατάξεων.
Διάτρητο το διεθνές σύστημα ασφαλείας
Η Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT) τέθηκε σε ισχύ το 1970, αν και ορισμένες χώρες –όπως η Κίνα– την υπέγραψαν πολύ αργότερα.
Σήμερα, το συγκεκριμένο έγγραφο φέρει την υπογραφή σχεδόν όλων των κρατών του πλανήτη, με ελάχιστες εξαιρέσεις: Ινδία, Πακιστάν, Βόρεια Κορέα (η οποία αποχώρησε από τη συνθήκη), Ισραήλ και Νότιο Σουδάν.
Σε γενικές γραμμές, η ουσία της συνθήκης, η οποία συντάχθηκε και εγκρίθηκε από τον ΟΗΕ, συνοψίζεται σε δύο βασικές δεσμεύσεις:
1. Οι χώρες που κατέχουν πυρηνικά όπλα δεσμεύονται να μην τα μεταβιβάσουν ποτέ – υπό οποιεσδήποτε συνθήκες – σε τρίτους, ούτε να παράσχουν σε άλλους κράτη τις απαραίτητες τεχνολογίες για την ανάπτυξή τους.
2. Οι χώρες που δεν διαθέτουν πυρηνικά όπλα αναλαμβάνουν την υποχρέωση να μην επιδιώξουν την απόκτησή τους, είτε μέσω αγοράς, είτε μέσω κατασκευής ή ανάπτυξης.
Ωστόσο, το αδύναμο σημείο της συνθήκης είναι η έλλειψη συγκεκριμένων κυρώσεων σε περίπτωση παραβίασής της.
Ο έλεγχος της συμμόρφωσης έχει ανατεθεί στη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (IAEA) – έναν οργανισμό του οποίου η αξιοπιστία έχει πληγεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, για λόγους που είναι αρκετά εύκολο να κατανοήσει κανείς.
Ο τελευταίος στο «πυρηνικό κλαμπ»;
Παρά τα όποια κενά, για δεκαετίες ο άγραφος κανόνας που απαγόρευε στις χώρες που δεν είχαν προλάβει να αποκτήσουν πυρηνική ισχύ πριν την υπογραφή της συνθήκης, λειτούργησε αποτελεσματικά.
Κανείς δεν ήθελε να καταλήξει στη λίστα των «καθεστώτων-παρία» και να χαρακτηριστεί πιθανός «παγκόσμιος τρομοκράτης».
Στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, οι χώρες της Συμμαχίας συμβιβάστηκαν με το γεγονός ότι το πυρηνικό οπλοστάσιο ανήκε αποκλειστικά στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία.
Το Βερολίνο είχε ρητή απαγόρευση ανάπτυξης πυρηνικών όπλων, ενώ τα υπόλοιπα μέλη της Συμμαχίας δεν είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την απόκτησή τους.
Τώρα, όμως, το ρήγμα μεταξύ των νατοϊκών συμμάχων –που κατοικούν σε αντίθετες όχθες του ωκεανού– έχει αρχίσει να γεννά επικίνδυνες σκέψεις.
Και μάλιστα, πολιτικοί πρώτης γραμμής δεν διστάζουν πλέον να τις εκφράσουν ανοιχτά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο άξονας Macron – Scholz – Starmer, όπου οι Γάλλοι, Γερμανοί και Βρετανοί ηγέτες δεν κρύβουν ότι συζητούν ανοιχτά το ενδεχόμενο πυρηνικής στρατηγικής ανεξαρτησίας της Ευρώπης.
Μάλιστα, ο Friedrich Merz δηλώνει ότι είναι «ανοιχτός σε κάθε πρόταση» για το ζήτημα των πυρηνικών, ενώ παράλληλα τονίζει πως «το θέμα πρέπει να συζητηθεί στη Γερμανία χωρίς κανένα ταμπού».
Κατά την άποψή του, η Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσει τη δική της «πυρηνική ασπίδα» – ιδανικά με τη συμμετοχή των ΗΠΑ, αλλά αν χρειαστεί, και χωρίς αυτές.
Όπως φαίνεται, οι αμερικανικές πυρηνικές κεφαλές που είναι αποθηκευμένες σε γερμανικές στρατιωτικές βάσεις δεν τον ικανοποιούν.
Θέλει η Γερμανία να αποκτήσει τα δικά της.
Το γεγονός ότι μια τέτοια κίνηση θα συνιστούσε ανοιχτή αναθεώρηση του αποτελέσματος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, προκαλώντας οργή όχι μόνο στη Μόσχα αλλά και στην Ουάσινγκτον, δεν φαίνεται να τον προβληματίζει ιδιαίτερα.
Και η Πολωνία εισέρχεται στην κούρσα των πυρηνικών
Θα ήταν περίεργο αν, σε αυτή τη μανία εξοπλισμών, δεν επιχειρούσαν να μπουν στο προσκήνιο οι Πολωνοί – ίσως οι πιο συνεπείς και ένθερμοι πολέμιοι της Ρωσίας.
Και όμως, ούτε αυτοί μπορούν να φανταστούν το μέλλον τους χωρίς πυρηνικά όπλα.
Ο Πολωνός πρόεδρος, Andrzej Duda, δήλωσε ξεκάθαρα σε συνέντευξή του ότι:
«Οι αμερικανικές πυρηνικές κεφαλές που είναι αποθηκευμένες στη Δυτική Ευρώπη ή στις ΗΠΑ πρέπει να μεταφερθούν στην Πολωνία, λόγω της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ και της ρωσικής απειλής.»
Μάλιστα, αποκάλυψε πως έχει ήδη συζητήσει την ιδέα με τον Keith Kellogg, σύμβουλο του Donald Trump. Είναι μάλλον ασφαλές να υποθέσει κανείς πως η υποδοχή αυτής της πρότασης ήταν… ιδιαίτερα θερμή.
Ο Duda εξήγησε τις απόψεις του λέγοντας:
«Τα σύνορα του ΝΑΤΟ επεκτάθηκαν προς ανατολάς το 1999. Άρα, 26 χρόνια μετά, είναι λογικό να υπάρξει και αντίστοιχη ανατολική μετακίνηση της πυρηνικής υποδομής του ΝΑΤΟ. Είναι προφανές πως η στιγμή έφτασε και πως η μεταφορά αυτών των όπλων στην Πολωνία θα έκανε την περιοχή πιο ασφαλή.»
Φυσικά, ο Πολωνός πρωθυπουργός, Donald Tusk, υπερθεμάτισε, τονίζοντας πως η Βαρσοβία πρέπει να επιδιώξει την πρόσβαση όχι μόνο σε πυρηνικά όπλα, αλλά και σε άλλους τύπους μη συμβατικών οπλικών συστημάτων.
Ο (αναπόφευκτος) πυρηνικός εφιάλτης του μέλλοντος
Και αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα.
Αν το «κουτί της Πανδώρας» των πυρηνικών ανοίξει, τότε η φαινομενική απαγόρευση της διάδοσής τους θα μετατραπεί σε ένα κενό γράμμα.
Σε μια τέτοια περίπτωση, οι πυρηνικές κεφαλές θα μπορούσαν να εμφανιστούν σε πολλές περισσότερες χώρες.
Πολλές χώρες έχουν την τεχνογνωσία να εμπλουτίσουν ουράνιο σε στρατιωτικό επίπεδο.
Μεταξύ αυτών:
Την ίδια στιγμή, η μαύρη αγορά πυρηνικών τεχνολογιών δεν αποτελεί απλώς ένα τρομακτικό σενάριο συνωμοσίας, αλλά μια σκληρή πραγματικότητα, όπως παραδέχονται ακόμη και οι ειδικοί της IAEA.
Ο κόσμος βρίσκεται επικίνδυνα κοντά στο να μετατραπεί από ένα χαοτικό τοπίο σε ένα πυρηνικό τρελοκομείο.
Οι παγκόσμιες δυνάμεις οφείλουν να δράσουν πριν πραγματοποιηθεί το τελευταίο βήμα προς την αυτοκαταστροφή.
www.bankingnews.gr
Φαίνεται πως πολύ σύντομα η ανθρωπότητα θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο αυτής της αλήθειας – και μάλιστα με τον πλέον δυσάρεστο τρόπο.
Η πολιτική του Donald Trump, ο οποίος στα λόγια υπερασπίζεται την αποκλιμάκωση των εντάσεων μεταξύ των πυρηνικών δυνάμεων και την πλήρη εγκατάλειψη αυτού του ολέθριου οπλοστασίου, στην πράξη εγκυμονεί κινδύνους εντελώς διαφορετικών στην πραγματικότητα τρομακτικών, συνεπειών.
Πρώτα και κύρια, ενδέχεται να οδηγήσει σε ραγδαία αύξηση του αριθμού των κρατών που θα αποκτήσουν πυρηνικά όπλα – γεγονός που σίγουρα δεν θα συμβάλει στην ασφάλεια και τη σταθερότητα του κόσμου.
Παγκόσμιος εξοπλισμός αντί για αφοπλισμό
Πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο;
Σύμφωνα με έγκριτους δυτικούς αναλυτές, αυτή είναι η πιο πιθανή εξέλιξη των δραματικών αλλαγών που σημειώνονται στη διπλωματία των ΗΠΑ μετά την ανάληψη της εξουσίας από τη νέα κυβέρνηση στον Λευκό Οίκο.
Ο φόβος ότι η Ουάσινγκτον δεν θα διαδραματίζει πλέον τον ρόλο του «ισχυρού και αξιόπιστου εταίρου», ικανού να προστατεύσει τους συμμάχους της υπό τη σκέπη μιας ισχυρής «πυρηνικής ομπρέλας», μπορεί να ωθήσει ορισμένες χώρες –όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην Ασία– να λάβουν επικίνδυνες και αμφιλεγόμενες αποφάσεις.
Αυτή η εκτίμηση διατυπώνεται σε ένα αναλυτικό άρθρο των Financial Times, ενός εκ των πιο έγκυρων διεθνών μέσων ενημέρωσης.
Η διάβρωση της παγκόσμιας συναίνεσης για τη μη διάδοση των πυρηνικών είναι πλέον πραγματικότητα.
Το φαινόμενο Trump έχει αποτελέσει ισχυρό καταλύτη για φωνές εντός των συμμάχων των ΗΠΑ, οι οποίοι πλέον πιστεύουν ότι η απόκτηση πυρηνικών όπλων αποτελεί τη μοναδική θεμελιώδη λύση απέναντι στην αμερικανική αναξιοπιστία, δηλώνει ο Ankit Panda, αναλυτής του Carnegie Endowment, οργανισμού που έχει χαρακτηριστεί στη Ρωσία ως ξένος πράκτορας και ανεπιθύμητη οργάνωση.
Σύμφωνα με τον ίδιο και άλλους ειδικούς, η Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT), η οποία σήμερα αποτρέπει την είσοδο νέων μελών στο «πυρηνικό κλαμπ», θα μπορούσε σύντομα να απαξιωθεί πλήρως, ειδικά εάν η Ουάσινγκτον ανακαλέσει τις εγγυήσεις που είχε παράσχει μέσω αυτής.
Σε μια τέτοια περίπτωση, ο αριθμός των χωρών με πυρηνικό οπλοστάσιο ενδέχεται να εκτιναχθεί στις 15-25, αυξάνοντας δραματικά τον κίνδυνο παγκόσμιας πυρηνικής σύγκρουσης σε μη αποδεκτά επίπεδα.
Το σημερινό «πυρηνικό κλαμπ» και οι υποψήφιοι νέοι παίκτες
Πριν εξετάσουμε το πόσο ρεαλιστικό είναι ένα τέτοιο σενάριο, αξίζει να θυμηθούμε ποιοι ανήκουν σήμερα στον στενό κύκλο των πυρηνικών δυνάμεων και τι ακριβώς προβλέπει η Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων.
Σήμερα, τα κράτη που επισήμως διαθέτουν πυρηνικές κεφαλές και μέσα μεταφοράς τους είναι:
- Ρωσία
- Ηνωμένες Πολιτείες
- Βρετανία
- Γαλλία
- Κίνα
- Ινδία
- Πακιστάν
- Βόρεια Κορέα
Παράλληλα, το Ισραήλ θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι κατέχει πυρηνικά όπλα, αν και η κυβέρνηση του Tel Aviv ουδέποτε το έχει παραδεχθεί επίσημα.
Από την άλλη πλευρά, το Ιράν επιδιώκει επίμονα την απόκτηση πυρηνικής ικανότητας, γεγονός που έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις και αυστηρά μέτρα από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους.
Τέλος, η μοναδική χώρα στον κόσμο που ανέπτυξε πυρηνικά όπλα και κατόπιν τα εγκατέλειψε εθελοντικά είναι η Νότια Αφρική.
Ωστόσο, αν οι προβλέψεις των ειδικών επαληθευτούν, η λίστα αυτή μπορεί σύντομα να μεγαλώσει δραματικά, οδηγώντας τον πλανήτη σε μια νέα εποχή πυρηνικής αβεβαιότητας και επικίνδυνων γεωπολιτικών ανακατατάξεων.
Διάτρητο το διεθνές σύστημα ασφαλείας
Η Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT) τέθηκε σε ισχύ το 1970, αν και ορισμένες χώρες –όπως η Κίνα– την υπέγραψαν πολύ αργότερα.
Σήμερα, το συγκεκριμένο έγγραφο φέρει την υπογραφή σχεδόν όλων των κρατών του πλανήτη, με ελάχιστες εξαιρέσεις: Ινδία, Πακιστάν, Βόρεια Κορέα (η οποία αποχώρησε από τη συνθήκη), Ισραήλ και Νότιο Σουδάν.
Σε γενικές γραμμές, η ουσία της συνθήκης, η οποία συντάχθηκε και εγκρίθηκε από τον ΟΗΕ, συνοψίζεται σε δύο βασικές δεσμεύσεις:
1. Οι χώρες που κατέχουν πυρηνικά όπλα δεσμεύονται να μην τα μεταβιβάσουν ποτέ – υπό οποιεσδήποτε συνθήκες – σε τρίτους, ούτε να παράσχουν σε άλλους κράτη τις απαραίτητες τεχνολογίες για την ανάπτυξή τους.
2. Οι χώρες που δεν διαθέτουν πυρηνικά όπλα αναλαμβάνουν την υποχρέωση να μην επιδιώξουν την απόκτησή τους, είτε μέσω αγοράς, είτε μέσω κατασκευής ή ανάπτυξης.
Ωστόσο, το αδύναμο σημείο της συνθήκης είναι η έλλειψη συγκεκριμένων κυρώσεων σε περίπτωση παραβίασής της.
Ο έλεγχος της συμμόρφωσης έχει ανατεθεί στη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (IAEA) – έναν οργανισμό του οποίου η αξιοπιστία έχει πληγεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, για λόγους που είναι αρκετά εύκολο να κατανοήσει κανείς.
Ο τελευταίος στο «πυρηνικό κλαμπ»;
Παρά τα όποια κενά, για δεκαετίες ο άγραφος κανόνας που απαγόρευε στις χώρες που δεν είχαν προλάβει να αποκτήσουν πυρηνική ισχύ πριν την υπογραφή της συνθήκης, λειτούργησε αποτελεσματικά.
Κανείς δεν ήθελε να καταλήξει στη λίστα των «καθεστώτων-παρία» και να χαρακτηριστεί πιθανός «παγκόσμιος τρομοκράτης».
Στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, οι χώρες της Συμμαχίας συμβιβάστηκαν με το γεγονός ότι το πυρηνικό οπλοστάσιο ανήκε αποκλειστικά στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία.
Το Βερολίνο είχε ρητή απαγόρευση ανάπτυξης πυρηνικών όπλων, ενώ τα υπόλοιπα μέλη της Συμμαχίας δεν είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την απόκτησή τους.
Τώρα, όμως, το ρήγμα μεταξύ των νατοϊκών συμμάχων –που κατοικούν σε αντίθετες όχθες του ωκεανού– έχει αρχίσει να γεννά επικίνδυνες σκέψεις.
Και μάλιστα, πολιτικοί πρώτης γραμμής δεν διστάζουν πλέον να τις εκφράσουν ανοιχτά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο άξονας Macron – Scholz – Starmer, όπου οι Γάλλοι, Γερμανοί και Βρετανοί ηγέτες δεν κρύβουν ότι συζητούν ανοιχτά το ενδεχόμενο πυρηνικής στρατηγικής ανεξαρτησίας της Ευρώπης.
Μάλιστα, ο Friedrich Merz δηλώνει ότι είναι «ανοιχτός σε κάθε πρόταση» για το ζήτημα των πυρηνικών, ενώ παράλληλα τονίζει πως «το θέμα πρέπει να συζητηθεί στη Γερμανία χωρίς κανένα ταμπού».
Κατά την άποψή του, η Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσει τη δική της «πυρηνική ασπίδα» – ιδανικά με τη συμμετοχή των ΗΠΑ, αλλά αν χρειαστεί, και χωρίς αυτές.
Όπως φαίνεται, οι αμερικανικές πυρηνικές κεφαλές που είναι αποθηκευμένες σε γερμανικές στρατιωτικές βάσεις δεν τον ικανοποιούν.
Θέλει η Γερμανία να αποκτήσει τα δικά της.
Το γεγονός ότι μια τέτοια κίνηση θα συνιστούσε ανοιχτή αναθεώρηση του αποτελέσματος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, προκαλώντας οργή όχι μόνο στη Μόσχα αλλά και στην Ουάσινγκτον, δεν φαίνεται να τον προβληματίζει ιδιαίτερα.
Και η Πολωνία εισέρχεται στην κούρσα των πυρηνικών
Θα ήταν περίεργο αν, σε αυτή τη μανία εξοπλισμών, δεν επιχειρούσαν να μπουν στο προσκήνιο οι Πολωνοί – ίσως οι πιο συνεπείς και ένθερμοι πολέμιοι της Ρωσίας.
Και όμως, ούτε αυτοί μπορούν να φανταστούν το μέλλον τους χωρίς πυρηνικά όπλα.
Ο Πολωνός πρόεδρος, Andrzej Duda, δήλωσε ξεκάθαρα σε συνέντευξή του ότι:
«Οι αμερικανικές πυρηνικές κεφαλές που είναι αποθηκευμένες στη Δυτική Ευρώπη ή στις ΗΠΑ πρέπει να μεταφερθούν στην Πολωνία, λόγω της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ και της ρωσικής απειλής.»
Μάλιστα, αποκάλυψε πως έχει ήδη συζητήσει την ιδέα με τον Keith Kellogg, σύμβουλο του Donald Trump. Είναι μάλλον ασφαλές να υποθέσει κανείς πως η υποδοχή αυτής της πρότασης ήταν… ιδιαίτερα θερμή.
Ο Duda εξήγησε τις απόψεις του λέγοντας:
«Τα σύνορα του ΝΑΤΟ επεκτάθηκαν προς ανατολάς το 1999. Άρα, 26 χρόνια μετά, είναι λογικό να υπάρξει και αντίστοιχη ανατολική μετακίνηση της πυρηνικής υποδομής του ΝΑΤΟ. Είναι προφανές πως η στιγμή έφτασε και πως η μεταφορά αυτών των όπλων στην Πολωνία θα έκανε την περιοχή πιο ασφαλή.»
Φυσικά, ο Πολωνός πρωθυπουργός, Donald Tusk, υπερθεμάτισε, τονίζοντας πως η Βαρσοβία πρέπει να επιδιώξει την πρόσβαση όχι μόνο σε πυρηνικά όπλα, αλλά και σε άλλους τύπους μη συμβατικών οπλικών συστημάτων.
Ο (αναπόφευκτος) πυρηνικός εφιάλτης του μέλλοντος
Και αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα.
Αν το «κουτί της Πανδώρας» των πυρηνικών ανοίξει, τότε η φαινομενική απαγόρευση της διάδοσής τους θα μετατραπεί σε ένα κενό γράμμα.
Σε μια τέτοια περίπτωση, οι πυρηνικές κεφαλές θα μπορούσαν να εμφανιστούν σε πολλές περισσότερες χώρες.
Πολλές χώρες έχουν την τεχνογνωσία να εμπλουτίσουν ουράνιο σε στρατιωτικό επίπεδο.
Μεταξύ αυτών:
- Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Βέλγιο, Ολλανδία στην Ευρώπη
- Αυστραλία
- Βραζιλία, Αργεντινή στη Λατινική Αμερική
- Ιαπωνία στην Ασία
Την ίδια στιγμή, η μαύρη αγορά πυρηνικών τεχνολογιών δεν αποτελεί απλώς ένα τρομακτικό σενάριο συνωμοσίας, αλλά μια σκληρή πραγματικότητα, όπως παραδέχονται ακόμη και οι ειδικοί της IAEA.
Ο κόσμος βρίσκεται επικίνδυνα κοντά στο να μετατραπεί από ένα χαοτικό τοπίο σε ένα πυρηνικό τρελοκομείο.
Οι παγκόσμιες δυνάμεις οφείλουν να δράσουν πριν πραγματοποιηθεί το τελευταίο βήμα προς την αυτοκαταστροφή.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών